Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ξέρεις πού υπάρχει η αγάπη;
Υπάρχει στο μαύρο σύννεφο που εμφανίστηκε ξαφνικά στον καταγάλανο ουρανό και είναι έτοιμο να ρίξει κεραυνούς και αστραπές, υπάρχει στα διάφανα αστέρια που όταν στέκουν ψηλά φωτίζουν τον ουρανό και τώρα μένουν κρυμμένα φοβισμένα και δακρυσμένα στον μαύρο ουρανό…
Υπάρχει στο θλιμμένο χαμόγελο που στις άκρες του τρεμοπαίζει ένας αναστεναγμός, υπάρχει στα δάχτυλα που μετρούν την μοναξιά τους και στα χέρια που πριν ήταν σφιχτά δεμένα και μπερδεμένα και τώρα τα χώρισε η καταιγίδα.
Υπάρχει η αγάπη σε εκείνο το παιδί που κοιτώντας την απεραντοσύνη του γαλάζιου της θάλασσας χάνεται στα ναυάγια της μνήμης του. Υπάρχει στην άβολη σιωπή, στην απρόσμενη φυγή και στην τελεία που δηλώνει το τέλος…
Υπάρχει η αγάπη στα δάκρυα που έχουν συλλέξει αναμνήσεις, σε μια ελαφριά πνοή που γεμίζει και το τελευταίο αγγείο από τα πνευμόνια για να φτάσει και να περισσέψει, όταν μάθουμε να εκπνέουμε σωστά…
Υπάρχει στα ρυτιδιασμένα χέρια που με το άγγιγμα τους φυτρώνουν γιασεμιά στην μέση του χειμώνα μα και σε εκείνες τις θολές ματιές που γίνονται φάροι στην μέση του πουθενά για να αρμενίζουν καράβια και να βρίσκουν λιμάνι οι ναυτικοί τους…
Υπάρχει η αγάπη στα χείλη που ψελλίζουν ικεσίες και στα λόγια που πήρε ο κακός άνεμος αλλά και στο ενδεχόμενο λιποταξίας της ελπίδας…
Υπάρχει η αγάπη στο τέλος του παραμυθιού που άφησε τον κακό λύκο να περιμένει να αποδεχθούμε την πράξη του και να κατανοήσουμε την ανάγκη του για επιβίωση…
Υπάρχει η αγάπη και στην άλλη όψη του νομίσματος που δεν αναγράφεται η αξία του, στην άλλη όψη της σελήνης που μένει σκοτεινή και παγωμένη και στην άλλη όψη της καρδιάς που μετράει μπαλώματα και πληγές…
Υπάρχει η αγάπη, γιατί δεν είναι μια στιγμή σαν το βλεφάρισμα των ματιών…αλλά μια αιωνιότητα.