Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Μια πανέμορφη ενζενί με γλυκό μουτράκι υπήρξε η Ξένια Καλογεροπούλου, ως κινηματογραφική ηθοποιός. Στο θέατρο είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιόλογες μορφές. Διανοούμενη, αξιοπρεπής χωρίς ίχνος ψευτο – κουλτούρας ζει το μύθο της χωρίς να έχει νιώσει ποτέ σταρ.
Παρόλο που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής της παραμένει δραστήρια και είναι ανοιχτή σε επαγγελματικές προτάσεις. Μορφωμένη εύστροφη, όμορφη και χαριτωμένη ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και εμφανίζεται μόνο όταν έχει να πει κάτι καλλιτεχνικά.
Η Ξένια Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 30. Ανιψιά του κορυφαίου ηθοποιού Γιώργου Παππά και με μητέρα την εικαστικό Ίρα Οικονομίδου, η μικρή Ξένια μεγάλωσε σε ένα καλλιτεχνικό σπίτι το οποίο συχνά επισκέπτονταν ζωγράφοι, εικαστικοί, ηθοποιοί. Το “μικρόβιο” του θεάτρου το κουβαλούσε από μικρή και μετά από την άρνηση του πατέρα της να μπει στη Δραματική σχολή του Καρόλου Κούν, τελειώνοντας τις γυμνασιακές σπουδές της, βρέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία δραματικής τέχνης στο Λονδίνο.
Χρόνια αργότερα η Ξένια Καλογεροπούλου είχε πει πως στη σχολή δεν έμαθε και πολύ σπουδαία πράγματα καθώς οι καθηγητές της δεν ήταν υψηλού επιπέδου. Για την ιστορία θα έπρεπε να πούμε ότι ένας από τους συμφοιτητές της, ήταν και ο παγκοσμίου φήμης ηθοποιός, Πίτερ Ο’ Τουλ.
Το 1958 επιστρέφοντας από το Λονδίνο, περνά την πόρτα της Φίνος Φιλμ και εμφανίζεται αρχικά ως επιβάτης ιστιοφόρου στο “Τελευταίο ψέμα” και αμέσως μετά στη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου “Η κυρά μας η μαμή”. Θα ακολουθήσει η ταινία “Ο θησαυρός του μακαρίτη” και το 1959 ο Σωκράτης Καψάσκης θα τη πάρει για πρωταγωνίστρια του στην κομεντί “Η Λίζα τό σκασε”. Αυτός είναι και ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος στον κινηματογράφο.
Τα περιοδικά της εποχής αρχίζουν να της αφιερώνουν σελίδες στα τεύχη τους ενώ οι φωτογραφίες της κοσμούν τα εξώφυλλα. Το 1960 θα ντυθεί ναυτάκι για τις ανάγκες της κωμωδίας “2000 ναύτες κι ένα κορίτσι” ενώ στα γυρίσματα της ταινίας “Αγάπη και θύελλα” θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τον ηθοποιό Γιάννη Φέρτη. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα παντρευτούν στο Μοναστήρι της Καισαριανής και παρόλο που οι δύο ηθοποιοί προσπάθησαν να τον κρατήσουν μυστικό, δεν τα κατάφεραν. Το νέο μαθεύτηκε και στη μονή συγκεντρώθηκε κόσμος, αλλά και εκπρόσωποι του τύπου της εποχής, που όμως κράτησαν διακριτική στάση.
Το 1964 θα γυρίσει τη τελευταία της ταινία στη Φίνος Φιλμ, είναι το “Ένας μεγάλος έρωτας”. Ένας μικρός ρόλος που όμως μαγεύει το κινηματογραφόφιλο κοινό ως αντίζηλος της Τζένης Καρέζη. Την ίδια χρονιά αποσπά το βραβείο Α΄γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία της στη κωμωδία του Βασίλη Γεωργιάδη “Γάμος αλά Ελληνικά”.
Από την υπόλοιπη φιλμογραφία της ξεχωρίζουν: “Ο άσωτος”(1963), “Ο αδελφός Άννα”(1963), “Ο μπαμπάς μου κι εγώ”(1963), “Ο Ανήφορος”(1964), “Ανάμεσα σε δυο γυναίκες”(1967) και “Οι γενναίοι του βορρά”(1970).
Η ίδια θυμάται από εκείνα τα κινηματογραφικά χρόνια: “… όταν βλέπω τις παλιές ταινίες αντικρίζω έναν άλλον άνθρωπο. Λογικό είναι, έχουν περάσει και τόσα χρόνια. Είχα σίγουρα τη ματαιοδοξία μου. Οπωσδήποτε με απασχολούσε να βγαίνω όμορφη, κότσαρα και κάτι μεγάλες βλεφαρίδες, σήμερα μου φαίνεται αστείο να βλέπω αυτά τα πλάνα, λέω “τι τα ‘θελα αυτά”… Εκτός, όμως, από το “Γάμος αλά ελληνικά”, μου αρέσει ο εαυτός μου στην πρώτη μου ταινία “Η κυρά μας η μαμή” (1958) του Αλέκου Σακελλάριου. Γιατί ήμουν ακατέργαστη, σκέτη, δεν είχα σκεφτεί πώς πρέπει να είναι μια πρωταγωνίστρια. Αργότερα άρχισε να μου ζητείται να κάνω σκέρτσα, σιγά σιγά μπήκα σε μια μόδα και εγώ. Αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο. Ούτε και… τότε ήμουν ο άνθρωπος που φαίνεται στις ταινίες! Ήθελα να κάνω κάτι άλλο από αυτό που έκανα. Δεν γινόταν η δουλειά όπως ήθελα, ούτε από άποψη σεναρίου ούτε από άποψη γυρισμάτων, μου ζητούσαν να παίζω με έναν συμβατικό τρόπο, όλα ήταν σαν προσχεδιασμένα…”(Από συνέντευξη της στο περιοδικό “Βημαgazino”(2015).
Παράλληλα με τις ελληνικές παραγωγές η Ξένια εμφανίζεται και σε αμερικανικές ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα. Πιο γνωστή το “Συνέβη στην Αθήνα”(1962), με θέμα τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 και τη νίκη του Σπύρου Λούη στο Μαραθώνιο. Παρότι πρωταγωνίστρια του φιλμ είναι η εντυπωσιακή Τζέην Μανσφηλντ τη παράσταση κλέβει με τον αυθορμητισμό και τη δροσιά της η Ξένια.
Θεατρικά από το 1965 και μια ολόκληρη δεκαετία, συγκροτεί θίασο με το Γιάννη Φέρτη παρουσιάζοντας μια σειρά από σπουδαία έργα όπως ο “Γλάρος”, “Ο έμπορος της Βενετίας”, “Η δωδέκατη νύχτα” και φυσικά το “Οι πεταλούδες πετούν ελεύθερες”. Μετά το χωρισμό της από το Φέρτη θα ιδρύσει την παιδική της σκηνή που έμελλε να εξελιχτεί στον πιο σοβαρό θεσμό παιδικού θεάτρου στη χώρα μας.
Το 1984 ιδρύει το θέατρο “Πόρτα” μέσα στο οποίο θα στεγαστούν τα νέα θεατρικά της όνειρα και η παιδική σκηνή της. Συνεχίζει να γράφει έργα που μαγεύουν μικρούς και μεγάλους μέχρι που το 2001 αποσπά δυο τιμητικές διακρίσεις. Το Βραβείο δραματουργίας “Κάρολος Κουν” για το έργο “Σκλαβί” και το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Ιδρύματος Kώστα και Ελένης Ουράνη.
Έντονη υπήρξε και η παρουσία της στη μικρή οθόνη στα χρόνια της κρατικής τηλεόρασης. Το 1983 πρωταγωνιστεί στα “Καθημερινά” του Γιάννη Δαλιανίδη ενώ παρουσίασε δυο τηλεπαιχνίδια , το “Ζωντανό Σταυρόλεξο”(1983 -86) καθώς και την “Τηλεοπτική τρίλιζα” τη διετία 1987 – 88.
Η προσωπική της ζωή, μετά το χωρισμό της με το Γιάννη Φέρτη, έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο γάμος της με τον συγγραφέα και μεταφραστή Κωστή Σκαλιόρα κράτησε 37 ολόκληρα χρόνια μέχρι το θάνατο του το 2013. Δύο χρόνια μετά η Ξένια γράφει το βιβλίο ” Γράμμα στον Κωστή”, μια αυτοβιογραφία της διαφορετική. Η ίδια το χαρακτηρίζει ως αμοιβαίο βιβλίο αγάπης αφού κάθε σελίδα του είναι αφιερωμένη στον σύντροφο της ζωής της, κάτι που θα έκανε και εκείνος για εκείνη.
