Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Ο δρόμος για το νότο»
Συγγραφέας : « Γιοβάννα (Ιωάννα Φάσσου-Καλπαξή)»
Αυτή η συγγραφέας για μένα είναι άγνωστη. Δεν έχει τύχει στο παρελθόν να έχω διαβάσει κάποιο από τα μυθιστορήματά της τα οποία είναι και πολλά. Με μια μικρή έρευνα που έκανα έχει γράψει δώδεκα λογοτεχνικά μυθιστορήματα και πέντε ποίηση.
Άλλα έχουν μεταφερθεί στο θέατρο και άλλα στη μικρή τηλεόραση και κινηματογράφο αντίστοιχα. Με απλά λόγια πλούσιο το έργο της.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Είναι μεγάλη ιστορία, Μυρσίνη, πολύ μεγάλη, Ωκεανός. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις κάποτε…. Είναι και οι λέξεις που δεν την αντέχουν. Δεν τη χωράνε. Και πώς να χωρέσουν τον πόνο, τη μέσα ερημιά, το φόβο και εκείνον τον έρωτα, κόρη μου, τον έρωτα-φως, τον έρωτα-δώρο, την ώρα ακριβώς που, στο πιο βαθύ σκοτάδι, άρχιζε ανύποπτα ο νόστος, ο δικός μου απελπισμένος και λυτρωτικός δρόμος για το νότο»
Είναι τα λόγια μιας μάνας, της Ζωής, η οποία πέρασε πολλά ώστε να καταφέρει να τα πει αυτά κατ’ ιδίαν με τη κόρη της. Σαν έφηβη που ήταν έκανε το λάθος να αγαπήσει έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ήταν κατάλληλος για αυτήν. Τι και αν η μητέρα της τη συμβούλευε; Αυτή την αγνόησε και έζησε τον έρωτά της με τον Λουκά. Τον ερωτεύτηκε τρελά. Τόσο, που έκανε τα πάντα γι’ αυτόν. Τον ακολούθησε στα σκοτεινά μονοπάτια της ηρωίνης, τόσο που ήταν πολύ δύσκολο για να ξεφύγει. Τι και αν έμεινε έγκυος; Έμεινε ‘καθαρή’ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά άρχισε και πάλι η κατηφόρα. Μόνο που θα ήταν ακόμα πιο δύσκολες οι συνθήκες με την ύπαρξη ενός μωρού.
Θέμος Δρακόπουλος γιος ενός καταξιωμένου ζωγράφου, ο οποίος είναι εθισμένος στον τζόγο. Η συμπεριφορά του, οδηγεί στο θάνατο τη μητέρα του. Οι σχέσεις με τον πατέρα του δεν είναι οι ιδανικές. Και αυτό γιατί κάθε φορά που θα συναντηθούνε θα μαλώσουνε για τα χρήματα. Ο Θέμος δε διστάζει να απαιτήσει το μερίδιο που του αναλογεί από τη κληρονομιά και έτσι χωρίς θράσος το ποντάρει στην πράσινη τσόχα.
Πως αντιμετώπισε η Ζωή το μωρό της; Πως αντέδρασε ο Λουκάς; Τι έκανε η Ζωή για να μπορεί να βρει τη δόση της; Κατάφερε να ξεφύγει από αυτό τον λευκό θάνατο; Ποια η σχέση της Ζωής με τον πατέρα του Θέμου; Τις απαντήσεις αυτές και άλλες αποκαλύψεις πολλές θα τις βρείτε μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Προσωπική άποψη
Θυμάμαι, ήμουν Γ’ Λυκείου, όταν έκανα μια εργασία για τα ναρκωτικά. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να την ολοκληρώσω. Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια πάρα πολύ. Έπρεπε να έρθω σε επαφή με απεξαρτημένα άτομα.
Αυτό το μυθιστόρημα μου θύμισε εκείνη την εποχή. Γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Το πόσο πολύ κατέκρινα και απαξιούσα αυτά τα άτομα. Πάντα αναρωτιόμουν τους λόγους που τα ωθούν και καταφεύγουν σε αυτές τις ουσίες. Δε μπορούσα να διανοηθώ ότι η ψυχολογία, οι οικογενειακές σχέσεις, οι παρέες ακόμα και ο έρωτας θα ήταν από τους πιο βασικούς.
Το βιβλίο αυτό είναι γροθιά για πολλά στομάχια. Λιτή η γραφή της συγγραφέως μας, αλλά παρόλα αυτά έχει να σου διδάξει πολλά. Στην ουσία είναι ένα βιβλίο βγαλμένο από τη ζωή. Έτσι όπως το διάβαζα μου έδινε την εντύπωση πως η συγγραφέας είχε προσωπικά βιώματα. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες των ηρώων. Φυσικά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Αλλά σίγουρα θα έχουν στον κύκλο τους άτομα που είναι εθισμένα είτε στα ναρκωτικά είτε στον τζόγο. Γιατί στο βιβλίο αυτό αναφέρεται πολύ έντονα και ο εθισμός στον τζόγο.
Τίποτα δε θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Η ηρωίδα μας, η Ζωή, θεωρούσε πως η μητέρα της θα ήταν πάντα δίπλα της. Σε όλα της τα βήματα, σε όλες της τις επιλογές. Και όμως βλέπουμε πως η μητέρα της, της γυρίζει την πλάτη. Της κλείνει την πόρτα του σπιτιού της στην πιο δύσκολη φάση της ζωής της. Μένει τελείως μόνη της να παλεύει με τους εφιάλτες της.
Τα μηνύματα πάρα πολλά σε αυτό το μυθιστόρημα. Θέληση, πείσμα, αποφασιστικότητα, εθισμός, εκμετάλλευση συναισθημάτων, καταπίεση. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Συμπέρασμα δικό μου; Πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την οποιαδήποτε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Να τα έχουμε καλά πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Να μη φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια. Και το κυριότερο. Για να μας ‘παρατάει’ η ίδια μας η μάνα, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά. Και όχι ότι δεν μας αγαπάει. Ποτέ να μη κάνουμε το λάθος και πούμε πως δεν ενδιαφέρονται για εμάς. Γιατί πιστέψτε με, ένας γονιός πονάει πολύ περισσότερο από ότι πονάς εσύ.
Ποτέ μη κρίνεις κάποιον αν δεν τον έχεις γνωρίσει καλά.