Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Με λένε Ντάτα»
Συγγραφέας : «Λένα Μαντά»
Σίγουρα πολλοί από εσάς θα πείτε ότι όλο για τους ίδιους συγγραφείς σας γράφω. Ίσως και να έχετε δίκιο. Δε φταίω όμως εγώ που κάνουν καταπληκτική δουλειά. Δε φταίω εγώ που είναι λατρεμένοι συγγραφείς για τους περισσότερους από εμάς, εννοώ τους βιβλιοφάγους. Και πιστέψτε με. Είναι πολύ πιο δύσκολο να λες την άποψη σου για αυτούς τους καταξιωμένους συγγραφείς.
Έχεις το «άγχος» να μη στεναχωρήσεις τους φανατικούς αναγνώστες. Γιατί σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που εμένα μπορεί να μη μου αρέσει μια ενότητα του βιβλίου και να το δηλώσω. Σε κάποιον άλλον αναγνώστη, να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Τις επιπτώσεις δε θέλω να τις σκέφτομαι. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο που να με έχει φέρει σε δύσκολη θέση. Όχι πως αν προκύψει κάτι τέτοιο δε θα το δηλώσω. Για αυτό εμείς στο www.myselvi.gr διαβάζουμε πρώτα τα βιβλία και μετά λέμε την άποψη μας.
Κάπως έτσι ήρθε και η σειρά για αυτό το μυθιστόρημα. Ένα διαφορετικό σε σύγκριση με τα προηγούμενά της.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Με λένε Ντάτα…Χρόνια τώρα. Κοντεύω και εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα. Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορούν να μου καταλογίσουν η Εκκλησία ή η Αστυνομία και όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σε εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από τη σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφασίζει για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς…. Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια και ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…
Προσωπική άποψη
Είναι ίσως η πρώτη φορά που δε θα επεκταθώ σε πολλές λεπτομέρειες για να εκφράσω την άποψή μου για ένα μυθιστόρημα. Και ο λόγος είναι απλός. Γιατί, για πρώτη φορά νιώθω πως έχω την ανάγκη να αναφερθώ στα συναισθήματα που μου μετέδωσε η ιστορία της Ντάτα, παρά στη πλοκή του βιβλίου.
Η Λένα Μαντά στην εισαγωγή του βιβλίου της μιλάει για την Ντάτα με τα καλύτερα λόγια. Το πόσο τη λάτρεψε και που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Τη δικαιολογούσε πάντα για τις όποιες παρανομίες και αν έκανε. Ο καθένας από εσάς που έχετε ήδη διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, σίγουρα έχετε σχηματίσει τη δική σας εικόνα για την Ντάτα. Άλλοι θα συμφωνείτε με τη συγγραφέα μας και άλλοι θα διαφωνείτε.
Προσωπικά, δε σας κρύβω ότι, όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, αναζητούσα να βρω την Ντάτα. Πίστευα ότι θα πρωταγωνιστούσε από την αρχή ακόμα. Αλλά έκανα λάθος. Η Μαντά, μας έκανε μια αναδρομή στον παρελθόν, μια αρκετά μεγάλη αναφορά στην οικογένεια της Ντάτα. Αυτό το κομμάτι με κούρασε λιγάκι.
Ανυπομονούσα να μάθω για την Ντάνα. Ρουφούσα τη κάθε σελίδα που γυρνούσα για να φτάσω στο ποθητό κεφάλαιο. Στο κεφάλαιο αυτό, που επιτέλους έκανε την εμφάνισή της η Αλεξάνδρα και μετέπειτα Ντάτα. Αυτό ήταν. Αδυνατούσα να παρατήσω το βιβλίο για οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα και στη δουλειά το είχα σε μια γωνία, ώστε μόλις βρω λίγο χρόνο να συνεχίσω το διάβασμα.
Και κάπως έτσι, άρχισε να ξεδιπλώνεται η ιστορία της ζωής της μπροστά στα μάτια μου. Και δε σας κρύβω ότι πολλά τα συναισθήματα μου για αυτή τη μυστηριώδη γυναίκα. Συναισθήματα ανάμεικτα κυρίως. Την Ντάτα τη μίσησα, γιατί η παρανομία ήταν η καλύτερή της φίλη. Τη μίσησα γιατί με το μοναδικό της όπλο που είχε, δηλαδή την ομορφιά της και το αντικείμενο της δουλειάς της που ήταν τέτοιο, είχε όλους τους άντρες υποχείρια της. Κανένας δε μπορούσε να της αντισταθεί και το εκμεταλλεύτηκε όπως μόνο αυτή ήξερε.
Την Ντάτα τη ζήλεψα για την αποφασιστικότητά της, τη δυναμικότητά της. Ήταν πάντα σίγουρη για την επίτευξη των έργων της. Είτε αυτά ήταν παράνομα, είτε νόμιμα.
Την Ντάτα τη λυπήθηκα γιατί δεν ένιωσε ποτέ την αγάπη της μητέρας της. Γιατί αγάπησε για πρώτη φορά στη ζωή της τόσο δυνατά που όταν το ανακάλυψε ο πατέρας της, φρόντισε να δώσει τέλος σε αυτή με τον πιο άσχημο τρόπο. Κάτι που η ίδια δε του το συγχώρεσε ποτέ.
Την Ντάτα την αγάπησα τελικά πιο πολύ, γιατί κατά βάθος είχε μεγάλη καρδιά. Ήθελε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά φοβόταν. Φοβόταν να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα, γιατί κάθε φορά που το έκανε αυτό πάντα κάτι γινόταν και τους έχανε από τη ζωή της.
Τελικά την Ντάτα αγάπησα ή την Αλεξάνδρα; Δεν ξέρω. Κάπου χάθηκα. Ίσως και τις δύο για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Περιμένω να μου πείτε και εσείς με τη δική σας σειρά ποια αγαπήσατε περισσότερο!