Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : « Η γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει»
Συγγραφέας : «Μαρία Τζιρίτα»
Μετά από αρκετό διάστημα απουσίας, επιστρέψαμε. Υπάρχουν και αυτές οι μέρες που εμάς τους βιβλιόφιλους μας πιάνει μια άρνηση. Το γνωστό σε όλους blackout. Ανοίγεις το βιβλίο και στο δευτερόλεπτο το κλείνεις. Δεν έχεις καμιά όρεξη για διάβασμα. Ε , κάπως έτσι ήμουν και εγώ. Δεν είχα καθόλου διάθεση για διάβασμα. Ευτυχώς στην πορεία έμαθα πως δεν ήμουν η μοναδική που είχε αυτό τον σύνδρομο της άρνησης.
Ένας άλλος λόγος, ήταν ο διαγωνισμός ο οποίος βρισκόταν σε εξέλιξη στην ιστοσελίδα μας www.myselvi.gr για το βιβλίο Προδομένες Αγάπες της Νικολίας Πανίδου. Θέλαμε οι συνεργάτες του myselvi να δώσουμε τη δυνατότητα στους αναγνώστες μας να δηλώσουν συμμετοχή. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συμμετοχή σας. Ήσασταν απίθανοι. Επίσης θα ήθελα να δώσω τα συγχαρητήρια μου στην Πόπη Κυριλίδου, την νικήτρια του βιβλίου. Καλοδιάβαστο και εύχομαι να το λατρέψεις όπως το λάτρεψα και εγώ.
Ας επιστρέψουμε όμως στο βιβλίο αυτής τη εβδομάδας.
Τι διαφορά έχει ένα βιβλίο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, από ένα βιβλίο που είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία; Στην αρχή πίστευα ότι είναι το ίδιο πράγμα. Τελικά έκανα μεγάλο λάθος. Γιατί άλλο να γράψεις ένα βιβλίο το οποίο, ένα μέρος του να εκτυλίσσεται σε γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί και άλλο να μεταφέρεις τη ζωή κάποιου υπαρκτού προσώπου στο χαρτί.
Ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι αυτό το οποίο θα σας μιλήσω αυτή τη φορά. Είναι η πρώτη μου γνωριμία με την Μαρία Τζιρίτα και χαίρομαι πολύ που έγινε με το συγκεκριμένο βιβλίο.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ήταν δέκα ετών η Αλέκα όταν ανακάλυψε την καρτέλα της στη παιδόπολη Καβάλας. Επίθετο δίπλα στο όνομά της δεν υπήρχε. Υπήρχε όμως η λέξη «νόθο» να χαρακτηρίζει την ίδια και η άγνωστη λέξη «ιερόδουλος» για τη μητέρα της. Εκείνη είχε αφήσει την Αλέκα, έξι χρονών παιδί, στην παιδόπολη, χωρίς να δώσει ξανά σημεία ζωής, παρά πολλά χρόνια αργότερα. Η Αλέκα πέρασε όλη της τη ζωή παλεύοντας να αποδείξει ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όσο κι αν την πλήγωσαν, όσο κι αν την απέρριψαν, εκείνη είχε πάντα μια χρυσή καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ο πατέρας που δε γνώρισε ζούσε πάντα μέσα στη ψυχή της, μαζί με τη λαχτάρα της κάποτε να τον συναντήσει.
Ένας αέναος αγώνας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες της ζωής στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα σε φτώχεια, μοναξιά, εγκατάλειψη και κάθε είδους δυσκολίες, θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα. Ανάμεσα σε αυτά, να ξαναβρεί τον πατέρα της.
Όλοι όσοι τη γνώρισαν την ίδια κουβέντα είχαν να πουν για αυτήν : η Αλέκα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας άγγελος που έπεσε στη Γη κατά λάθος, μια γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει….
Προσωπική άποψη
Είμαι ακόμα σφιγμένη μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου. Προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη όλα αυτά τα συναισθήματα που αποκόμισα από αυτό το μυθιστόρημα. Αυτά μόνο σε ταινίες συμβαίνουν. Αλλά θα μου πεις, οι ταινίες συνήθως κάπου βασίζονται. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από το παρελθόν της Μυρτώς; Να αναφερθώ μόνο στο τι έχει συμβεί στην Αλέκα και καθόλου στην μάνα της; Όχι δεν θα ήταν σωστό. Γιατί πολύ απλά για ότι έχει συμβεί στην Αλέκα ένα μέρος ευθύνης το έχει και η Μυρτώ.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν κατατοπιστική γιατί δεν είναι μια εύκολη παρουσίαση αυτή που θα κάνω. Δε θέλω να προσβάλλω κανέναν. Γιατί μη ξεχνάμε πως πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας η οποία ζει, όπως και η μητέρα της άλλωστε. Δε θα επεκταθώ παραπάνω από όσα στοιχεία μας έχει ήδη δώσει η συγγραφέας μας μέσα από αυτό το βιβλίο. Λένε πως αν δε λάβεις αγάπη δεν μπορείς και να δώσεις. Από τη μια μου ακούγεται λογικό όλο αυτό. Γιατί , πώς να δώσεις αγάπη από τη στιγμή που δεν γνωρίζεις τι είναι αυτή; Που δεν έχει υπάρξει κάποιος να σου τη μάθει; Τελικά δεν ισχύει πάντα αυτό.
Υπάρχουν δυο διαφορετικές περιπτώσεις μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα. Η Μυρτώ από μικρή ένιωσε την απόρριψη της μητέρας της, αλλά παρόλο που είχε τον πατέρα της, να της μεταδώσει όλη του την αγάπη, δεν ήταν αρκετό. Στην καρδιά της υπήρχε πάντα αυτό το κενό. Ήταν και πολύ άτυχη. Πέρασε δύσκολα εφηβικά χρόνια βιώνοντας τη σεξουαλική κακοποίηση. Όλα αυτά ήταν αρκετά ώστε να την κάνουν σκληρή και να αδιαφορεί ακόμα και για τα ίδια της τα παιδιά.
Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και η Αλέκα. Τι να πω για αυτό το πλάσμα; Να αναφερθώ στο γεγονός ότι από μικρό παιδάκι που ήταν μπαινοέβγαινε στα ιδρύματα; Στο ότι αναζητούσε συνέχεια το χάδι της μητέρας της το οποίο δεν ερχόταν ποτέ; Πραγματικά αδέρφια δε γνώρισε, αλλά μέσα σε αυτά τα ιδρύματα απέκτησε φίλες οι οποίες στάθηκαν η μία δίπλα στην άλλη σαν αδερφές. Γιατί πολύ απλά ήξεραν καλά πως είναι το συναίσθημα του να μην έχεις έναν δικό σου άνθρωπο να μοιραστείς τα προβλήματα σου ή και τις χαρές σου, οι οποίες φυσικά ήταν σπάνιες στους τέσσερις τοίχους των ιδρυμάτων, που πολλές φορές ένιωθαν πως ήταν μέσα σε φυλακή.
Η Αλέκα είναι ένας άνθρωπος παράδειγμα προς μίμηση. Μακάρι όλοι μας να είχαμε το δικό της μεγαλείο ψυχής. Να νοιαζόμαστε για τους άλλους χωρίς να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα. Και εγώ σε αυτό ακριβώς το σημείο διερωτώμαι. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας; Υπάρχουν άνθρωποι σαν την Αλέκα, που όσες αναποδιές και να της έχει προσφέρει η ζωή , να τα αντιμετωπίζει με τόση ηρεμία;
Το μυθιστόρημα αυτό απαντά σε όλα τα παραπάνω ερωτήματά μου. Πως ναι…Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και μάλιστα είναι κάπου ανάμεσά μας.