Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Τίτλος : «Δύο φιλιά για την Αμέλια»
Συγγραφέας : «Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη»
Συστάσεις γι’ αυτή τη γυναίκα δεν χρειάζονται. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για την ίδια αλλά και για το συγγραφικό της έργο, το οποίο κάθε χρόνο με εκπλήσσει.
Θ’ αναφερθώ μονάχα για το πώς αποφάσισα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Το είχα καιρό στη βιβλιοθήκη μου. Κάτι όμως με κρατούσε μακριά του. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Ήρθε η περίοδος των διακοπών μου και φέτος αποφάσισα να πάω στην Κω. Σε μια δημοσίευση που έκανα ότι βρίσκομαι εκεί, η καλή μου Ρένα μου ευχήθηκε να περάσω υπέροχα και να γνωρίσω τις ομορφιές του νησιού. Δεν είμαι ικανή για να σας περιγράψω με λεπτομέρειες τις ομορφιές της Κω. Αυτό μπορεί και το κάνει καταπληκτικά μονάχα η λατρεμένη συγγραφέας μας.
Επιστροφή στην καθημερινότητα και μαθαίνω ότι την ίδια μέρα έγινε σεισμός. Πάγωσα και μόνο στην είδηση. Αμέσως θέλησα να έρθω σε επικοινωνία με τα άτομα που βρισκόμουν λίγες μόλις ώρες πριν μαζί τους, να μάθω ότι είναι όλοι τους καλά.
Και τότε είδα την ανάρτηση της ίδιας της Ρένας να μιλάει για τον σεισμό. Τον έζησε η γυναίκα. Ήταν εκεί για τις διακοπές της. Μέσα από τα πολλά σχόλια, επικεντρώθηκα μονάχα σε ένα. Στο βιβλίο της «Δύο φιλιά για την Αμέλια», ένα κομμάτι του αναφέρεται στην πανέμορφη Κω. Αυτό ήταν. Την ίδια κιόλας μέρα αποφάσισα να ταξιδέψω και πάλι στο νησί που τόσο αγάπησα, αυτή τη φορά όμως, με τα μάτια της συγγραφέως μας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μια γυναίκα που λατρεύτηκε. Που έκανε όλη την Ελλάδα να την ερωτευτεί. Τη στιγμή που γεννήθηκε, ένας νάρκισσος ξεπρόβαλε το κεφαλάκι του από το χώμα και τα αστέρια πήραν φωτιά. Δώρα μοναδικά της χάρισαν, τα βιολετιά της μάτια. Και ένα υποκριτικό ταλέντο αστείρευτο.
Μια ζωή στο κόκκινο η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από λάθη και πάθη, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες και αμαρτίες ανείπωτες. Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της την ερωτεύτηκε. Κάθε παιδί που γέννησε τη μίσησε. Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τους φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν είχαν ομορφιά, δεν ήταν διάσημοι.
Θα έρθει άραγε η στιγμή που θα χαρίσει το βασίλειό της για δυο φιλιά; Ένα μυθιστόρημα που ανασαίνει τις μυρωδιές του φεγγαριού, βουτάει στο απέραντο γαλάζιο των νησιών μας, γεύεται στάλες από τη γοητεία της Ρώμης, περπατάει ξυπόλητο στον τελευταίο κρυμμένο παράδεισο σε αυτή τη γη. Και τραγουδάει για μια αγκαλιά, χάνεται σε δύο φιλιά.
Γιατί η αγάπη είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου να στη συλλαβίσει από την αρχή.
Προσωπική άποψη
Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού μου και ξεκινώ για άλλη μια φορά το ταξίδι μου για την Κώ. Σε αυτό το νησί που θα μου μείνει αξέχαστο. Μόνο που αυτή τη φορά θα γίνει μέσα από τα μάτια της Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη. Πέρασε ήδη ένας μήνας από τότε που πάτησα το πόδι μου στο νησί και δε σας κρύβω ότι το νοσταλγώ. Δε σας κρύβω ότι θέλω να ξαναπάω. Τι και αν έγινε σεισμός;
Ας ξεκινήσω όμως να μιλάω για το μυθιστόρημα. «Δύο φιλιά για την Αμέλια». Αλήθεια τι παράξενος τίτλος. Κάπου στα μισά του βιβλίου έπρεπε να φτάσω για να καταλάβω την έννοια του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λουκία ή Λου όπως είναι το καλλιτεχνικό της όνομα. Μια ταλαντούχα ηθοποιός με απίστευτη ομορφιά. Μια γυναίκα που βίωσε την αγάπη από το κοινό της, τους θαυμαστές της, ως το μεδούλι της. Είναι όμως αυτό αρκετό;
Υπήρξαν στιγμές που τη μίσησα για όλες της, τις πράξεις. Για τη συμπεριφορά της προς τους ανθρώπους που την περιβάλλουν. Δε μπορούσα να διανοηθώ πως μπορεί μια μάνα να είναι τόσο σκληρή ως προς τα παιδιά της. Η συγγραφέας μας, με απίστευτη μαεστρία κατάφερε αυτή τη γυναίκα και να τη μισήσεις όπως προανέφερα αλλά και να την λυπηθείς. Έπιασα τον εαυτό κάθε φορά που γύριζα σελίδα να αλλάζω γνώμη συνέχεια ως προς το χαρακτήρα της Λουκίας.
Θεώρησα απόλυτα φυσιολογική τη συμπεριφορά της γιατί και η ίδια δε βίωσε από μικρή την αγάπη. Ένιωθε την απαξίωση προς το πρόσωπό της από τον ίδιο τον πατέρα της. Συμπέρασμα; Όταν δεν παίρνεις από μικρός αγάπη, δε μπορείς και να δώσεις. Είναι μια πληγή που παραμένει για πάντα ανοιχτή. Τελικά ο ναρκισσισμός της ήταν στην ουσία το όπλο της. Η άμυνά της για τα καταπολεμήσει το κενό που υπήρχε στη ψυχή της.
Η Αμέλια. Από την αρχή το συμπάθησα αυτό το κορίτσι. Για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι μαζί της ταξίδεψα ως τη Κω. Πιαστήκαμε χέρι-χέρι και περιπλανηθήκαμε στα όμορφα στενά του νησιού. Περπατήσαμε στη μαρίνα, χαζεύοντας τα πλοία που εκτελούν δρομολόγια στα γειτονικά παράλια. Τις βόλτες μας στην κεντρική πλατεία ελευθερίας με τα πολλά καφέ. Τα εξάρχεια, όπου είναι μαζεμένα το ένα κλαμπ δίπλα στο άλλο. Στη Ζια, το πιο ψηλό χωριό του νησιού, για να δούμε το ήλιο να ταξιδεύει. Το Τιγκάκι, η Κέφαλος με τη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου.
Ο άλλος λόγος για τον οποίο τη συμπάθησα πολύ, είναι ότι παρά την απόρριψη της μάνας της, αυτή έμαθε να αγαπά. Δε δίσταζε να δείξει την αγάπη της. Ειδικά στον αδερφό της τον Θοδωρή. Δυο φιλιά για την Αμέλια, ήταν ο δικός τους κώδικας επικοινωνίας.
Έχω πάρει φόρα και δεν μπορώ να σταματήσω. Πολλά είναι αυτά που θέλω να σας αποκαλύψω. Αλλά ξέρω πως δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό. Σας συνιστώ να ταξιδέψετε και εσείς με την Αμέλια και να γνωρίσετε αυτό το υπέροχο πλάσμα.