Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δημιούργησε το δικό της θρύλο ως μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Για κάποιους χωρίς βαθύτερες και ουσιαστικές υποκριτικές αρετές, πάλεψε για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες με σκληρή και επίπονη δουλειά ως άρτια θεατρική επιχειρηματίας.
Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να παραγνωρίσει την αύρα και το χαμόγελο της. Ακόμη θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε: «…όταν πηγαίναμε στο σινεμά για να δούμε ταινία της και αντικρίζαμε στο πανί το πρόσωπο της ήταν σαν να τρώγαμε ζάχαρη και ψωμί…».
Στη δεκαετία του 70 και ενώ ο ελληνικός εμπορικός κινηματογράφος έχει ρίξει αυλαία, ιδιαίτερα μετά το θάνατο του Φίνου, η Αλίκη χωρίζει με τον Παπαμιχαήλ, προσωπικά και επαγγελματικά, και αποφασίζει να αλλάξει τη πορεία του νεοελληνικού θεάτρου. Αρχικά με τη «Καμπίρια»(1975-76) και το καλοκαίρι του 1978 με το «Cabaret». Ένα πολυπρόσωπο και πολυδάπανο έργο με περιστρεφόμενα σκηνικά, ζωντανή ορχήστρα, πολύ μουσική, φανταχτερά κοστούμια.
Το «Cabaret» είναι μια διασκευή από το θεατρικό έργο «Είμαι μια φωτογραφική μηχανή» του Τζόν Βαν Ντρούντεν και τις «Βερολινέζικες ιστορίες» του Ίσεργουντ. Την απόδοση κάνει ο Μάριος Πλωρίτης ενώ τη παράσταση σκηνοθετεί ο αξέχαστος Δημήτρης Ποταμίτης, γνωστός για την αποκεντρωμένη δουλειά του, μπαίνει στο εμπορικό κύκλωμα, γοητευμένος από την Εθνική μας σταρ. Άλλωστε είναι η δεύτερη συνεργασία τους, καθώς το προηγούμενο καλοκαίρι του 1977 ο Δημήτρης και η Αλίκη είχαν συναντηθεί στο θεατρικό μιούζικαλ «Ωραία μου Κυρία».
Η πρεμιέρα του «Cabaret» γίνετε στις 30 Ιουνίου 1978, στο Θερινό Θέατρο Αλίκη. Ήταν τόσο μεγάλη η απήχηση στον κόσμο που συνεχίστηκε και την επόμενη χειμερινή σεζόν στο θέατρο Αλίκη της οδού Αμερικής. Με αλλαγές στη σύνθεση του θιάσου η πορεία του θα συνεχιστεί και στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης από τον Απρίλιο του 1979 για τρεις εβδομάδες.
Για την ιστορία, την πρεμιέρα παρακολούθησαν ο πρώην Πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο θεατράνθρωπος Αλέξης Μινωτής αλλά και η πιο εκλεκτή μερίδα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Οι κριτικές έγραψαν ότι η Αλίκη άρπαξε τον ρόλο της Σάλλυ Μπόουλς και τον έκανε δικό της. Όλοι μιλούν για την εκθαμβωτική σκηνική της ομορφιά αλλά την παράσταση κλέβει ο Δάνης Κατρανίδης στον ρόλο του Κομπέρ. Η Δέσπω Διαμαντίδου γοητεύει το θεατρόφιλο κοινό ως Φρόιλάιν Σνάιντερ, ρόλο που είχε παίξει και στο Μπρόντγουει το 1968. Η τεράστια αυτή επιτυχία θα μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη, σε ένα ωριαίο σόου, με τις καλύτερες μουσικοχορευτικές σκηνές της θεατρικής παράστασης. Το φαντασμαγορικό πρόγραμμα φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Τάκη Βουγιουκλάκη και προβλήθηκε για μια και μοναδική φορά στις 23 Δεκεμβρίου 1978, από την ΕΡΤ.
Μουσικά στη παράσταση ακούστηκαν όλα σχεδόν τα τραγούδια του Τζον Κάντερ, που είχαν γραφτεί το 1966. Οι ελληνικοί στίχοι ήταν του Γιάννη Ξανθούλη. Ο Γιώργος Κατσαρός γράφει δύο ακόμη τραγούδια που ερμηνεύει μοναδικά η Αλίκη με τον Γιάννη Πάριο να κάνει σεκόντο. Το «Μη ζητάς να μάθεις» και το «Ήρθε η ώρα». Το σάουντρακ του «Cabaret» θα κυκλοφορήσει σε δίσκο 33 στροφών από τη δισκογραφική εταιρεία Philips.
Να σημειώσουμε ότι την μεγάλη αυτή επιτυχία η Αλίκη επιχείρησε να μεταφέρει στον κινηματογράφο με τον τίτλο «Το κορίτσι του καμπαρέ». Η ταινία μένει στα κουτιά προφανώς λόγο δικαιωμάτων και βγαίνει με πολλές παρεμβάσεις το 1981 με τον τίτλο «Κατάσκοπος Νέλη». Το φιλμ αυτό δεν ακολούθησε την ιστορία της ταινίας του 1972 με τη Liza Minnelli και το αμιφιφυλόφιλο τρίο, αλλά βασίστηκε στη θεατρική εκδοχή του 1966.
Εκείνο που αξίζει να γραφτεί είναι ότι το «Cabaret» πρωτοανέβηκε στην Αθήνα το χειμώνα του 1972 στο θέατρο Καλουτά από την Μάρθα Καραγιάννη. Ήταν η πρώτη της θιασαρχική δουλειά και είχε τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκε ξένο μιούζικαλ στην Αθήνα. Ήταν μια παράσταση που την αναγνώρισαν οι κριτικοί αλλά δεν είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Η Μάρθα Καραγιάννη έχασε όλες τις οικονομίες της αλλά δεν το μετάνιωσε ποτέ. Είχε στο πλάι της το σκηνοθέτη Αλέξη Σολωμό, το χορογράφο Γιάννη Φλερύ, τη σκηνογράφο Ιωάννα Παπαντωνίου και τους ηθοποιούς Ντίνο Ηλιόπουλο, Κώστα Πρέκα, Κατερίνα Γιουλάκη και τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη.
Αυτή είναι ουσιαστικά η ελληνική ιστορία του «Cabaret». Ένα πολιτικό έργο που μαζί με τη ψυχαγωγία και το θέαμα, προβληματίζει το θεατή. Έργο καθαρά αντιναζιστικό που αφήνει τον θεατή να κρίνει τη φρίκη του Χιτλερισμού.