Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Στη ζωή θα μας “σημαδέψουν” πολλά γεγονότα. Κάποια από αυτά τα γεγονότα αφήνουν σημάδια μικρά ή μεγαλύτερα, που είναι εμφανή στο κορμί μας ακόμα και έπειτα από χρόνια. Μερικά είναι σε σημεία που είναι ορατά σε όλους κι άλλα λίγο πιο απόκρυφα που τα βλέπεις μόνο εσύ.
Κοιτώντας τα “σημάδια” στο κορμί μας θυμόμαστε και πως δημιουργήθηκαν. Είναι σαν να έχουμε ένα μικρό ημερολόγιο, που ξεφυλλίζοντας το θυμόμαστε το πόσο ατίθασα παιδιά είμαστε ή πόσο άτυχοι σταθήκαμε. Θυμόμαστε τον πόνο και την αγωνία που νιώσαμε. Κάποιες φορές θυμόμαστε τον αποτροπιασμό μας και τον θυμό που αισθανθήκαμε.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση αυτά τα “σημάδια” είναι η ζωή μας, είναι τα βιώματά μας και πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που τα κουβαλάμε αφού μας χαρακτηρίζουν σαν να είναι το αποτύπωμά μας. Υπάρχει όμως και ένα σημάδι, μια υπέροχη ουλή που κάποιες γυναίκες έχουν.
Ένα σημάδι που τις κάνει να είναι υπερήφανες και μένει ανεξίτηλο στην μνήμη με χαρά. Ένα σημάδι διαφορετικό από όλα τα άλλα, μια ευθεία γραμμή που έγινε για να δώσει ζωή. Μοναδικό και υπέροχο που φανερώνει την δύναμη και το κουράγιο που έχει μια γυναίκα.
Εκείνο που δίνει την χαρά της μητρότητας, που θυμίζει με κάθε λεπτομέρεια την ζωή που έδωσε στον μικρό της θησαυρό. Υπάρχει και θα υπάρχει και θα θυμίζει από τι είναι φτιαγμένες οι γυναίκες. Από ένα υλικό που κανείς και ποτέ δεν θα μπορέσει ν’ αντιγράψει.
