Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Τι πέφτεις κάτω σαν αδύναμο, πληγωμένο σπουργίτι;
Θα μου πεις τόσα προβλήματα που έχεις, τόσες αναποδιές που σε βρήκαν, τόσες προδοσίες, τόσες στεναχώριες.
Το παραιτούμαι δεν υπάρχει. Μόνο το αγωνίζομαι. Μόνο αυτό!
Σήκω μωρέ! Αυτή είναι η ζωή, χαρές, πίκρες, απογοητεύσεις, όνειρα, μιζέρια, ουτοπία. Φτώχεια και πλούτος. Υγεία και αρρώστια. Φιλία και μίσος. Κακία και αγάπη. Αλήθεια και ψέμα. Δικαιοσύνη και αδικία.
Σήκω σου λέω! Τέρμα τα δάκρυα και η κλάψα! Ώρα να σηκωθείς! Οι επιλογές σου, η τύχη, το πεπρωμένο, ο Θεός. Ένα από αυτά, όλ´ αυτά μαζί, σε έφεραν στο πάτωμα. Αρκετά!
Σήκω σου λέω έχεις κι άλλες αντοχές. Ούτε μπορείς να φανταστείς πόσες ακόμα. Δεν σου ζητάω να σηκωθείς και να τρέξεις. Απλά να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Να σε δω να στέκεσαι και σιγά σιγά, θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα. Σαν να γεννήθηκες τώρα. Σαν να ξεκινάς από την αρχή. Μπουσουλώντας και μετά περπατώντας. Σιγά, σιγά. Σήκω. Ξέρω πως είναι, ξέρω πως νιώθεις, ξέρω τι σου λείπει. Μια θέση! Πάντα έψαχνες και ζητιάνευες μια θέση στη ζωή των άλλων και έλειπες από τη δική σου ζωή. Ζούσες για τους άλλους και τώρα άδειασες.
Βρες λοιπόν τη θέση σου και κάνε επί-θεση! Επίθεση σε όλα αυτά που σε έκαναν να σέρνεσαι. Επίθεση σε όσα σε πόνεσαν. Επίθεση στα σκοτάδια σου, στα “δεν μπορώ” σου, στα “δεν θέλω άλλο να ζήσω”, στα “τι νόημα έχει η ζωή”.
Επίθεση, σε όλα αυτά που σε έφτασαν εκεί κάτω.
Πάρε τη θέση σου και μπες στη ζωή, έπρεπε να το έχεις κάνει εδώ και καιρό…
Σήκω, σου λέω γιατί αν δεν σηκωθείς θα αρχίσω να πέφτω και εγώ!