Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Πάντα με γοήτευε η πεταλούδα, με το αέρινο γαλήνιο πέταγμα που της δίνει τη δυνατότητα να πάει σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Με τα γυαλιστερά πολύχρωμα φτερά της χορεύει ανάμεσα στα λουλούδια. Μια ανάλαφρη παρουσία που μοιράζει λάμψη χρώμα χαρά!!!
Πετά ψηλά, χορεύει στον αέρα, στροβιλίζεται. Αδίστακτη χορεύει ακόμη και μέσα στην φωτιά. Ζει μόνο για μια μέρα, αλλά τι μέρα. Ακόμη και η μεταμόρφωσή της από άσχημη κάμπια σε πανέμορφη πεταλούδα είναι μαγεία.
Πάντα θέλεις να την πιάσεις και να την κρατήσεις στα χέρια σου, την κυνηγάς αλλά εκείνη πετά και χάνεται. Το μικρό της μέγεθος την κάνει ευέλικτη. Μήπως έτσι δεν είναι και η χαρά;
Αναπάντεχα και απρόσκλητη έρχεται και κάθεται στο πέτο σου. Εκείνη η χαρά που αλλάζει την όψη σου, που το χαμόγελο σου ακροβατεί στην άκρη των χειλιών, που δίνει λάμψη και χρώμα στη ζωή σου. Την χαρά που φέρνει την Άνοιξη και το φως, που στωικά την καρτερείς για να σε μεταμορφώσει. Να πάρει την ασχήμια της θλίψης σου και να την μεταμορφώσει σε πολύχρωμα φτερά για να πετάξεις.
Θέλεις να την ακουμπήσεις, να την φυλακίσεις στα χέρια σου ώστε να μην ξαναφύγει. Αλλά, όπως και η πεταλούδα, γρήγορα πετάει μακριά σου και χάνεται. Και συνεχίζεις να την κυνηγάς αλλά είναι άφταστη!!!! Εκείνη η χαρά που δοκιμάζει τις αντοχές σου.
Σαν μια πεταλούδα που φτερουγίζει τα γυαλιστερά της φτερά στα μάτια σου μόνο για μια μέρα έτσι και η χαρά, θα μείνει για μια στιγμή στο πέτο σου. Μην την τρομάξεις και φύγει. Κοίταξε την και πονηρά, κλείσε της το μάτι σαν να της λες, μείνε όσο εσύ θέλεις!
