Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Και όταν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι είμαι δυνατή. Και αν με κοιτάξεις θα το καταλάβεις. Σε προκαλώ να με ρωτήσεις. Μα αντέχεις να πάρεις την απάντηση.
Είμαι δυνατή γιατί όταν εσύ σκοτεινιάζεις από την καθημερινότητα σου, εγώ επιλέγω να ονειροπολώ, να ζω σε ένα δικό μου σύννεφο. Όχι όχι δεν είναι το ροζ συννεφάκι που νομίζεις. Είναι ένα σύννεφο που φέρνει βροχή στην ψυχή, καταιγίδες στα μάτια και αστραπές στην καρδιά.
Εγώ όμως το αγαπάω αυτό το σύννεφο μου με όλες του τις καταιγίδες. Αυτό το σύννεφο είναι που με γεμίζει με δύναμη. Εμπρός λοιπόν σε προκαλώ, ρώτησε με για την δύναμη μου. Θα σου απαντήσω, ό,τι ακόμη και στα πιο δύσκολα σπάω, γίνομαι κομμάτια, χιλιάδες κρύσταλλα ριγμένα κάτω.
Μα από εκείνα τα μικρά κρύσταλλα που λαμπυρίζουν, εγώ φωτίζομαι, λάμπω μαζί τους, παίρνω το φως τους και το κάνω δικό μου. Και αυτό είναι η δύναμη μου. Εμπρός σε περιμένω να με ρωτήσεις για τη δύναμη μου. Είμαι δυνατή, γιατί επιλέγω να παραμείνω ευαίσθητη και ατόφια, γιατί κατάφερα μέσα από τις πληγές μου να βγαίνουν ροδαλά μπουμπούκια.
Είμαι δυνατή γιατί παρόλες τις χαρακιές στην ψυχή μου κατάφερα να την έχω καθαρή. Και αυτό είναι που σε τρομάζει. Τρομάζεις που ξέρεις πως η δύναμη μου όταν αναμετρηθεί με την δική σου θα ηττηθεί, γιατί η δική μου δύναμη βρίσκεται στο καθαρό βλέμμα. Βρίσκεται στην ελπίδα.
Αν λοιπόν ακόμα αναρωτιέσαι για την δύναμη μου, άκου και το τελευταίο. Ναι, είμαι πιο δυνατή από εσένα γιατί μπορώ να νιώσω πόνο. Είμαι πιο δυνατή από εσένα κάθε φορά που ελπίζεις στην νίκη σου.
Εμπρός λοιπόν, ρώτησε με για την δύναμη μου. Σε προκαλώ….
