Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ψυχή μου έλα, κάτσε να το συζητήσουμε. Άναψε ένα τσιγάρο, αυτά που θα πούμε σηκώνουν σέρτικο τσιγάρο και βαρύ αναστεναγμό. Πρέπει να δείξεις δύναμη και μεγάλη αντοχή. Δεν είναι εύκολο να τα δεχτείς όλα αυτά που θα ειπωθούν.
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε και έχουν μαζευτεί πολλά. Ξέρω, έχασες την εμπιστοσύνη σου σε μένα. Ευκαιρία λοιπόν να μου τα πεις και να μου κάνεις τα παράπονα σου. Έλα ψυχή μου τράβα μια τζούρα και ξεκίνα. Είμαι έτοιμη να σε ακούσω.
Είμαι έτοιμη να σε αγκαλιάσω, έχω καιρό να το κάνω. Είμαι έτοιμη να ταπεινωθώ. Είμαι έτοιμη να σου σκουπίσω τα δάκρυα. Είμαι έτοιμη να λυγίσω μαζί με σένα. Στο χρωστάω ψυχή μου.
Ξέρω σε πρόδωσα. Δεν σου έδειξα τον σεβασμό που σου αξίζει. Ξέρω ψυχή μου σε ταπείνωσα με τις επιλογές μου. Ξέρω ψυχή μου πονάς από την αδιαφορία μου. Αλλά να επιτέλους ήρθε ο καιρός να μου τα πεις. Τράβα και δεύτερη τζούρα και άσε τον καπνό να βγει με τον αναστεναγμό σου και να σου δακρύσει τα μάτια.
Αυτά τα μάτια, ψυχή μου, που ενώ έβλεπαν την απάτη και την εκμετάλλευση, που ενώ έβλεπαν την μαυρίλα και την κακία, που ενώ προσπαθούσες να με πραγματεύσεις εγώ δεν σε άκουγα και σαν μικρό παιδί χτυπούσα το πόδι κάτω και έλεγα όχι θα κάνω το δικό μου από γινάτι.
Ξέρω ψυχή μου πονούσες γιατί ήξερες την κατάληξη. Ότι θα μέναμε πάλι μαζί μόνες. Έλα ψυχή μου, μάλωσε με το αξίζω, αλλά ξέρω ότι δεν θα το κάνεις. Τράβα και την τελευταία τζούρα και δικαιολόγησε με.
Αγκάλιασε με και εμπιστέψου με. Στο υπόσχομαι ότι θα είμαι πιο προσεκτική αλλά κυρίως θα φροντίσω να σε ακούω και να σε προστατεύω.