Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ποσό ζηλεύω τα μικρά παιδιά. Πόσο μου λείπει η παιδική ηλικία. Εκείνη η ηλικία, που παίρναμε το μπλοκ ζωγραφικής με τους μαρκαδόρους σε όλα τα χρώματα και ζωγραφίζαμε. Χρησιμοποιούσαμε όλα τα χρώματα της παλέτας, ακόμη και το μαύρο αλλά είχαμε το ταλέντο να το καλύπτουμε με τα άλλα χρώματα τα πιο φωτεινά, τα πιο ζωηρά.
Μικρά παιδιά που παίζαμε στις αλάνες και στους κήπους των σπιτιών μας και οι φωνές και τα γέλια μας ξεσήκωναν τον κόσμο. Τώρα πια οι φωνές για το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο αντικατέστησαν εκείνα τα γέλια. Η παιδική ηλικία εκείνη η μαγική ηλικία, που είχαμε φίλους καλούς και αγαπημένους.
Που ανταλλάσσαμε τα παιχνίδια μας και ήμασταν ευτυχισμένα. Δεν γνωρίζαμε από πονηριά, δεν κάναμε εκπτώσεις στα συναισθήματά μας, δεν πληγώναμε με εγωισμούς τους φίλους μας. Οι μόνες πληγές που είχαμε ήταν εμφανής από γρατζουνιές στα πόδια και στα χέρια και όχι στην καρδιά μας.
Αχ εκείνα τα μικρά τα παιδιά που έχουν ακόμη αθώο βλέμμα καθάριο και φωτεινό. Που το χαμόγελό τους είναι ένα τεράστιο παράθυρο ανοιχτό για να μπει φως να σε τυφλώσει και να σου ζεστάνει την ψυχή σου. Που στην αρχή σε κοιτούν με κάποια επιφύλαξη αλλά κρατάει μόνο για κάποια δευτερόλεπτα και μετά γίνεσαι φίλος τους. Έτοιμα να σου εμπιστευτούν τα πάντα. Παιχνίδια, αναμνήσεις, χαρά.
Τα παιδιά που ο κόσμος τους δεν είναι στενός αλλά τεράστιος για να μπει και να έχει θέση ο καθένας μας. Τα παιδιά που δεν γνωρίζουν από ζήλιες και μνησικακίες. Που ο θυμός τους κρατάει λίγα λεπτά. Τα παιδιά που δεν έχουν το άγχος της καθημερινότητας, που έχουν πείσμα και δεν τα παρατάνε στην πρώτη αναποδιά.
Που βλέπουν τα πάντα υπέροχα και μοναδικά. Που εκστασιάζονται ακόμη και από την βροχή ή από τα όμορφα χρώματα ενός λουλουδιού. Που συνεχίζουν να βλέπουν την ομορφιά σε οτιδήποτε άσχημο. Που πλάθουν καινούργιους κόσμους με ελπίδα και αγάπη.
Τα μικρά παιδιά που δίνουν απλόχερα την ομορφιά της αγάπης!!!!