Γράφει η Αναστασία Νικολούδη / InstaWanderer
Πριν λίγες ημέρες βρισκόμουν μέσα σε αστικό λεωφορείο της πόλης. Απέναντί μου καθόταν μία κοπέλα περίπου 40 ετών, εμφανώς ταραγμένη και πολύ νευρική. Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και άρχισε να κλαίει διακριτικά. Σκέφτηκα γρήγορα δύο τρία πιθανά σενάρια. Μετά πιάσαμε την κουβέντα με τη διπλανή μου για άσχετα θέματα.
Το κινητό της κοπέλας χτύπησε, με έναν ήχο καθόλου διακριτικό και η προσπάθεια της να μιλήσει σχημάτισε μία συνοπτική περιγραφή των ιατρικών εξετάσεων που έβγαλε από την τσάντα. «Βρήκαν 4-5 ακόμη σε κάθε μαστό, όχι μόνο αυτά που έπιανε ο γιατρός την τελευταία φορά» και ακολούθησαν αριθμοί, εκατοστά και μεγέθη. Ώσπου το έκλεισε και άρχισε να κλαίει δυνατά κρατώντας τις εξετάσεις και μία φωτογραφία. Δύο μικρά παιδάκια.
Και άρχισα να κλαίω και εγώ. Και να σκέφτομαι από τη μία, πόσο πολύ θέλω να πάω να την αγκαλιάσω και από την άλλη, που στο διάολο έχω βάλει τα γυαλιά ηλίου μου.
Η διπλανή μου με ρώτησε τι έπαθα και της έδειξα την κοπέλα και ένας παππούλης λίγο πιο πέρα ήρθε προσφέροντας της ένα μπουκαλάκι νερό. Εκείνη ταράχτηκε και του πρόσφερε τη θέση της και εκείνος της χάιδεψε το κεφάλι και έφυγε δακρυσμένος. Μέχρι τον τερματικό σταθμό, δε μίλησε κανείς. Πιο ήσυχο λεωφορείο δεν έχω συναντήσει.
Δε ξέρω πως πλησιάζεις έναν ξένο άνθρωπο. Εδώ φοβόμαστε πλέον να πλησιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Είναι μορφή αδιαφορίας ή φόβος μήπως τους πληγώσουμε περισσότερο από όσο αντέχουν; Πόσο κοινές είναι οι ζωές μας και πόσο διαφορετικοί νιώθουμε από τους άλλους; Πόσο μπορείς να διευκρινίσεις πως αυτό που θέλεις να δώσεις είναι στήριξη και όχι οίκτος;
Δεν την αγκάλιασα, δείλιασα. Φοβήθηκα πως θα ακούσω ένα ξερό «παράτα με ή τι ξέρεις εσύ απ’αυτά;» και θα σκεφτόμουν έπειτα πως ξέρω περισσότερα από όσα ήθελα ποτέ να μάθω. Οι περισσότεροι από εμάς, ξέρουμε. Άλλες φορές κρατάμε εμείς τη φωτογραφία και κάποιες άλλες κοιτάμε εκείνους που έφυγαν με τον ίδιο τρόπο.
Όποια και αν είσαι, είσαι δύναμη.
Τίποτα λιγότερο.