Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Εθελοτυφλείς γλυκιά μου. Βιάστηκες να παραδοθείς σε έναν έρωτα χωρίς να σκεφτείς. Ζεις για τις στιγμές, που σου χαρίζει η αγκαλιά του για τις στιγμές που είσαι εκεί μαζί του. Που είναι ήρεμες στιγμές, αλλά κρατάνε λίγο.
Ελπίζεις και εύχεσαι η επόμενη μπόρα ν’ αργήσει να έρθει. Η καλοκαιρία να κρατήσει λιγάκι παραπάνω αυτή τη φορά. Μα και πάλι εθελοτυφλείς.
Εθελοτυφλείς καλή μου, ότι σε αγαπά. Μα η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι περιορισμός, δεν είναι ψέματα, δεν είναι αλάτι στις πληγές, δεν είναι προσβολές, δεν είναι χειραγώγηση.
Γι’ αυτόν τον έρωτα έχασες πολλά. Έχασες φίλους, έχασες ευκαιρίες, έχασες στιγμές ξεγνοιασιάς, έχασες εσένα. Αλλάζεις γλυκιά μου, αλλάζεις σε κάτι που σε τρομάζει, σε κάτι που τρομάζει τους γύρω σου, τους φίλους σου τους ανθρώπους που σε αγαπούν.
Αλλάζεις και χάνεις την αξιοπρέπεια σου, χάνεις οτιδήποτε μέχρι τώρα έχτισες με κόπο. Χάνεις εσένα για ένα τίποτα. Χάνεις κομμάτια της ψυχής σου, που σαν αρπακτικό παραμονεύει για να τραφεί από αυτά. Και τι κέρδισες; Περισσότερες ανασφάλειες περισσότερες πληγές περισσότερα γκρεμισμένα και καμένα όνειρα.
Κλείστηκες στον εαυτό σου, κλείστηκες σε έναν κόσμο που μόνο δικό σου δεν τον λες. Κοιτάς τα μάτια του νομίζοντας ότι βλέπεις τον κόσμο αλλά και πάλι εθελοτυφλείς. Είναι ο κόσμος αυτός που θέλει να σου δείξει εκείνος. Βουλιάζεις καθημερινά στην δική σου άβυσσο, σε μια κινούμενη άμμο. Και δεν λες να το καταλάβεις.
Πιστεύεις, θέλεις να πιστεύεις, ότι εδώ είναι το λιμάνι σου, εδώ είναι το καταφύγιο σου, σ’ αυτή την αγκαλιά. Που όμως αυτή η αγκαλιά είναι φτιαγμένη με συρματοπλέγματα. Έχεις μπει εκεί μέσα και κάθε φορά που κάνεις να βγεις ματώνεσαι και πονάς από τις πληγές.
Και κάπου κάπου αναζητάς τον παλιό σου εαυτό εκείνον που καιρό τώρα τον έχεις χάσει. Τον αναζητάς γιατί θέλεις να αναπνεύσεις θέλεις να αισθανθείς ελεύθερη. Έμεινες αδρανής θεατής της καταστροφής σου καλή μου. Και εκείνος χειροκροτούσε για το κατόρθωμα του.
Όπως η αράχνη που πλέκει τον ιστό της και περιμένει το θύμα της. Και έπεσες μέσα. Φοβάσαι να κάνεις ένα βήμα παραπάνω και δεν θέλεις να καταλάβεις ότι από τον φόβο σου τρέφεται. Από τον φόβο σου αποκτά νόημα η μίζερη ζωή του. Ο φόβος σου είναι που του δίνει δύναμη και τον κάνει να είναι κάτι. Χωρίς εσένα είναι ένα τίποτα.
Πάψε λοιπόν να εθελοτυφλείς και να πιστεύεις σε αυτόν τον έρωτα και κάνε το βήμα σου. Πήγαινε εκεί που πραγματικά σε αγαπούν και που αισθάνεσαι ελεύθερη απαλλαγμένη από τα δεσμά της ψεύτικης αγάπης. Πήγαινε επιτέλους εκεί όπου ανήκεις.
