Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Πρώτα ο επίλογος
Κι αφού το παλέψαμε, προσπαθήσαμε, κολυμπήσαμε σε βαθιές κι αγριεμένες θάλασσες, το τέλος έπρεπε πια να σημάνει. Η σχέση έκανε τον κύκλο της… Ή όχι; Κάτι ή κάποιος έκοψε το νήμα της. Εκείνος μπορεί να βαρέθηκε, μπορεί να με πρόδωσε, μπορεί απλά να προτιμά αυτή την πλαστική ελευθερία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε. Είναι τρομακτικό σήμερα να είμαστε με έναν άλλον άνθρωπο, να ονειρευόμαστε μαζί του, να μοιραζόμαστε μαζί του. Τέλος πάντων, η πόρτα έκλεισε. Άγαρμπα κι επίπονα. Και τώρα συνεχίζω τη ζωή μου, τακτοποιώντας σιγά σιγά τα διασκορπισμένα κομμάτια του παζλ, ανασυνθέτοντας την άνω-κάτω ψυχή μου. Πάντα ένας χωρισμός αφήνει πίσω του ένα ανακατωμένο δωμάτιο, οπότε… Ξανά νοικοκυρεύω τα πάντα από την αρχή.
Η καινούρια σελίδα
Ο καιρός περνά, οι πληγές κλείνουν πια, και με χαμόγελο υποδέχομαι την επόμενη μέρα! Και ο χρόνος κυλά, και απλόχερα αφήνει στην αγκαλιά μου το καινούριο. Πρώτα ο ενθουσιασμός, το αναγνωριστικό διάστημα, η συναρπαστική αυτή στιγμή που κάτι νέο ξεκινά! Χαμογελώ και πάλι, πλάι μου βρέθηκε κάποιος που μού εμπνέει ξανά εκείνη τη γλυκιά αίσθηση που ζεσταίνει το μεδούλι των ανθρώπων. Τον αφήνω να μπει στη ζωή μου, του κάνω χώρο στο κρεβάτι, στο συρτάρι, στην παρέα. Θυμάμαι σα κακόγουστο αστείο τη μαύρη σκέψη που έκανα σε μια μαύρη στιγμή «ποτέ δε θα μπορέσω να ανοίξω την καρδιά μου ξανά». Η χρυσόσκονη έχει ξαναλούσει την κάμαρά μου!
Μια σκιά πάνω από το κρεββάτι
Κι εκεί που το βλέμμα μου κοιτάζει με θαυμασμό τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου και με έκανε να πιστέψω ξανά στο παραμύθι, μια σκιά θολώνει τα πάντα… Γιατί το μυαλό έχει την τάση να παίζει τόσο ύπουλα παιχνίδια; Κι αν μου φερθεί άσχημα κι αυτός; Κι αν με προδώσει κι αυτός; Κι αν με εγκαταλείψει στα δύσκολα κι αυτός; «Κι αυτός». «ΚΑΙ αυτός» δηλαδή… ΚΑΙ: Ιδού το μεγάλο σφάλμα. Από πού κι ως πού συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον; Όλες οι κακές αναμνήσεις ξετρυπώνουν σα φίδια από παντού, γλιστρούν μέσα από κουφώματα, ρωγμές και περβάζια, και περιζώνουν το κρεβάτι. Εκεί που μια ευτυχία έχει γεννηθεί κι έχει ντύσει με τα πιο ζωηρά χρώματα το δωμάτιο, όλες οι στιγμές πόνου του παρελθόντος έρχονται και την περιζώνουν σα μαυροντυμένες σκιές, απλώνοντας ένα σιχαμένο σκοτάδι τριγύρω…
Το φίδι δεν είναι πάντα εχθρός
Κάποιοι λαοί αναριγούν με το φίδι, το θεωρούν σύμβολο δαιμονικό. Κάποιοι άλλοι όμως το θεωρούν γεννήτορα σοφίας και γνώσης. Αν δε θέλω το φάντασμα από το παρελθόν να στοιχειώσει το παρόν μου, θα πρέπει να του κλείσω την πόρτα δυνατά. Τόσο δυνατά, που ο θόρυβος θα το τρομάξει και θα φύγει. Τα φίδια που σέρνονται με θράσσος γύρω μου, θα πρέπει να τα χτυπήσω στο κεφάλι, προτού δαγκώσουν τη χαρά μου. Κρατάω από το παρελθόν μόνο τη γνώση που μου έδωσε. Μετατρέπω τις πληγές μου σε πολύτιμα μαθήματα, τις αγαπώ, τις φροντίζω…
Δίπλα μου υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει δικαίωμα να μου δείξει την αξία του και να γράψει τη δική του ιστορία πάνω σε λευκό χαρτί. Δίπλα μου υπάρχει ένας άνθρωπος που με τιμάει με την επιθυμία του να με κάνει ευτυχισμένη. Κι εγώ; Εγώ θα ανοίξω την πόρτα στο φάντασμα και θα του επιτρέψω να έρθει να ξαπλώσει ανάμεσά μας; Όχι δα. Η κακή εμπειρία από το παρελθόν, και οι στιγμές της οδύνης θα γίνουν η δύναμη και η γνώση μου, γι’αυτό το καινούριο μου ταξίδι! Όχι το πέπλο που θα μου κρύβει το φως! Όσο για το φίδι; Το πολύ πολύ να του κάνω τη χάρη να στέκει σε μια γωνιά και να μου κλείνει το μάτι με τη σοφία του, κάθε όποτε πραγματικά το χρειάζομαι!