Γράφει η Τίνα Μιχαηλίδου / a relationship blogger
Η μάχη μου με την κατάθλιψη είναι γνωστή, ποτέ δε το έκρυψα άλλωστε, πιο μικρή πάθαινα κρίσεις πανικού και συναισθηματικά δεν ήμουν καλά,αλλά σε μικρό βαθμό τα περνούσα και ήταν πολύ εύκολο στο να τα ξεπεράσω.
Όσο μεγαλώνω και όσο ο καιρός περνάει τόσο πιο πολλές φοβίες αποκτάω, τόσες πιο πολλές κρίσεις πανικού έχω, τόσο πιο πολύ χάλια είμαι ψυχολογικά και τόσο πιο πολύ φοβάμαι το θάνατο και ότι θα μείνω μόνη μου.
Ίσως επειδή είμαι και μοναχοπαίδι έχω πολύ το φόβο της μοναξιάς.
Τα βράδια θα με δεις να κλαίω συνέχεια, να σηκώνομαι και να μπαίνω στο δωμάτιο των γονιών μου για να δω αν είναι καλά.
Βέβαια τις τελευταίες μέρες περνάω τα δικά μου πάθη, εξαιτίας της αρρώστιας του μπαμπά.
Εγκεφαλικό, διαβήτης, κατάθλιψη, θυροειδής είναι μερικές από εκείνες τις ασθένειες που τον ταλανίζουν. Εγώ κλαίω, η μαμά είναι βράχος. Η μαμά τα έχει περάσει ξανά, ενώ για μένα είναι κάτι πρωτόγνωρο και δε μπορώ καθόλου μα καθόλου να το διαχειριστώ.
Εκείνη μου λέει πως πρέπει να έχω στο μυαλό μου και το θάνατο και εγώ απλά δε θέλω να ακούω, γιατί ξέρω πως θα μείνω μόνη μου.
Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω όπως με βοηθούσε εμένα όταν ήμουν άρρωστη στη παιδική μου ηλικία, όμως πιστεύω πως το καλύτερο φάρμακο για εκείνον είναι το χαμόγελό μου και η απέραντη αγάπη μου.
Και ξέρω πως ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται κάθε μέρα στο κάθε φιλί που του δίνω ξέρω πως κάπου βαθιά μέσα του καταλαβαίνει.
Άτιμη αρρώστια η κατάθλιψη, άτιμες αρρώστιες όλες.
Για τη μαμά μου που είναι βράχος και δεν έχει λυγίσει.
Για τον μπαμπά μου που ευελπιστώ να γίνει σύντομα καλά.
