Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Για τα κορίτσια που αγαπούν τα παραμύθια
Για τις γυναίκες που πιστεύουν στις νεράιδες ακόμα
Το ρομάντζο στην τρελή χρονομηχανή
Μια τρελή εποχή που οι δείκτες των ρολογιών γυρνούν λυσσαλέα γύρω μας, μας έχει καταπιεί. Είμαστε τυχερές γιατί η γένια μας πρόλαβε την εποχή που ο κόσμος αφηγούνταν παραμύθια και ήθελε το μικρό κορίτσι πριν αποκοιμηθεί να πιστεύει στα διδάγματά τους.
Στην αγάπη που στο τέλος νικά, στη γοητεία που έχει η πάντα δίκαιη και θαρραλέα πρωταγωνίστρια, στον ιππότη που με τόλμη και τρυφερότητα την κατακτά. Είμαστε τυχερές γιατί θυμόμαστε. Θυμόμαστε το πρώτο εκείνο τρυφερά πονηρό κοίταγμα στο δημοτικό, τα ροδοκόκκινα μάγουλα στις εκδρομές του γυμνασίου, τη συστολή στο πρώτο φιλί σε κάποιο χορό στο λύκειο. Τη γλυκιά αγωνία της πρώτης φοράς. Και λέω πως είμαστε τυχερές, γιατί πολύ φοβάμαι πως οι επόμενες γενιές δεν έζησαν αυτή τη σειρά, δεν έζησαν το μέτρο, δεν έζησαν ποτέ αυτό που παλιομοδίτικα θα λέγαμε, το ρομάντζο.
Μα η γενιά μας ενηλικιώθηκε σε μια εποχή που δεν άφησε χώρο για παραμύθια. Ως ενήλικες γυναίκες μπήκαμε σε μια κάψουλα που με μανία κάνει το χρόνο να κυλά, μας αφήνει κάπου διάσπαρτα κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω να τον προλάβουμε. Και ξεχνάμε… Ξεχνάμε να κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας, χάσαμε το ρόλο που πάντα θέλαμε στα όνειρά μας. Εγκλωβισμένες σε αυτό που κανονικά θα ήταν καριέρα, χρήματα και δόξα (σήμερα το τρίπτυχο μετατρέπεται σε εργασία, χρήματα κι επιβίωση) καλούμαστε καθημερινά να ανταποκριθούμε σε αναρίθμητους κοινωνικούς ρόλους, και ξεχνάμε το σημαντικότερο. Πως είμαστε γυναίκες. Και ξεχνάμε το ακόμη σημαντικότερο, να παραμείνουμε για πάντα κορίτσια. Η ψυχή δε γερνά, τα κρυφά όνειρα δεν πεθαίνουν. Εμείς είμαστε μόνο που κουραζόμαστε. Κι εγκαταλείπουμε.
Φλερτ, αυτός ο άγνωστος
Λίγο πριν τα 30, οι πρώτες απογοητεύσεις έχουν χτυπήσει την πόρτα. Οι σχέσεις-ναυάγια είναι πια στη μνήμη. Οι πρώτοι ανάξιοι εμπιστοσύνης έχουν ήδη σαρώσει τα πρώτα κύματα ρομαντισμού που υπήρχαν μέσα μας. Το άγχος για τη συνέντευξη που έχουμε την επόμενη μέρα ή το report που πρέπει να παραδώσουμε σίγουρα δε βοηθούν. Όμως όλα αυτά έχουμε επιτρέψει να βεβηλώσουν το άβατο των ονείρων μας.
Είτε δυσκολευόμαστε να εμπιστευτούμε τόσο, ώστε να δώσουμε εκείνο το άλλοτε πράσινο φως (ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα, μια αδιόρατη κίνηση) είτε μας κάνουν επιθετικές, αναλαμβάνοντας εμείς το ρόλο του κυνηγού. Από αξιοζήλευτο θήραμα, ψυχρός θύτης. Έχει να κάνει με την ευαισθητοποίηση περί φεμινισμού; Νομίζω πως όχι. Το κατά πόσο μια γυναίκα σέβεται τον εαυτό της και υπερασπίζεται το φύλο της, φαίνεται στην εν γένει στάση ζωής που κρατά. Το φλερτ είναι μια άλλη ιστορία. Πηγάζει από μέσα μας, είναι η ανάγκη που είχαμε ως κορίτσια, να γοητευτούμε, να κατακτηθούμε και να αφεθούμε. Αυτό απορρίψαμε και σχετίζεται με το ρομαντισμό που θάψαμε, όχι με τις κοινωνικές αντιλήψεις που φέρουμε.
Τι κι αν οι άντρες δεν υπάρχουν πια
Οι άντρες δεν υπάρχουν πια; Ας μη μιλήσουμε για την πλευρά τους τώρα. Σίγουρα θα έχουμε πολλά να πούμε, αλλά ας μην το κάνουμε τώρα. Τώρα είμαστε εμείς. Κι εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε και πάλι αυτό που μια τρελή εποχή μας στέρησε: Λουλούδια, πεταλούδες και ροζ συννεφάκια. Όχι ορατά, αυτά τα αόρατα που κρύβονται μέσα μας, αυτά που κάπως στην πορεία μας τα παρουσίασαν ως αδυναμίες. Μα δεν είναι. Είναι η δύναμή μας το να πιστεύουμε και να αναζητούμε αυτό το παραμυθένιο τοπίο που απλά κληθήκαμε κάποια στιγμή (με τι θράσος μας το ζήτησε και ποιος άραγε) να χαρακτηρίσουμε ως ανόητη ουτοπία.
Η ομορφιά της ψυχής μας, η γλυκύτητα που θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια και η γοητεία που φυλακίζουμε πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια θα πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμή μας, όχι το τρωτό σημείο που με ζήλο κρύβουμε μήπως το καταλάβει κανείς. Αξίζουμε το παραμύθι μας και ως τέτοιες μπορούμε να βγαίνουμε έξω και να απελευθερώνουμε τις δυνάμεις μας στη σύγχρονη ζούγκλα του φλερτ.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
Πολλοί σοφοί είπαν πως η ζωή μας είναι σαν ένα βιβλίο. Μα έχει νόημα να διαβάσεις την τελευταία σελίδα, μόλις αρχίσεις το πρώτο κεφάλαιο; Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι απέγιναν τόσες Ωραίες Κοιμωμένες με τα Πριγκιπόπουλά τους. Μπορεί ν΄ αποδείχτηκαν Βάτραχοι, μπορεί και Ιππότες. Μπορεί οι ίδιες να αποδείχτηκαν Μάγισσες, μπορεί και Κύκνοι.
Μα έχει πράγματι τόση σημασία; Ότι κι αν συνέβη στο τέλος, η ουσία είναι πως εκείνες ζήσαν το παραμύθι τους. Κι ο χωροχρόνος είναι μια λεπτομέρεια, απλά μια λεπτομέρεια. Αν έχουν απομείνει χνάρια στη μνήμη μας από κάθε παραμυθένια ιστορία, μπορούμε να τα ακολουθήσουμε άφοβα. Κι αν δεν έχουν απομείνει, η ιστορία της προγιαγιάς, της γιαγιάς ή της μαμάς, μπορεί να σκιαγραφίσει αν τελικά «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», και τι χρειάστηκε για να γίνει αυτό.