Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Το φθινόπωρο του 1958, βρίσκει την Αλίκη Βουγιουκλάκη να μην έχει αποφασίσει ακόμα σε ποιο θέατρο θα εμφανισθεί, τη νέα χειμερινή σεζόν. Έχοντας κάποιες προτάσεις από το Εθνικό θέατρο κι από δύο, τρείς ελεύθερους θιάσους, δεν βρίσκει κάτι που να την γεμίζει πραγματικά. Δεν βιάζεται να κάνει την επιλογή της, μέχρι που ο θεατράνθρωπος Κώστας Μουσούρης, της δίνει τη σφραγίδα της πρωταγωνίστριας, καθώς την ανεβάζει στη σκηνή του θεάτρου, με τον πολύ ωραίο και δύσκολο ρόλο της Ελίζας Ντούλιτλ, στο έργο του Τζόρτζ Μπέρναρ Σώ, «Ωραία μου Κυρία».
Τον ρόλο του «Πυγμαλίωνα» υποδύεται ο ίδιος ο Μουσούρης, χαρίζοντας στην Αλίκη την θεατρική αίγλη, που τόσο είχε ανάγκη σε αυτή τη φάση της καριέρας της. Η «Ωραία μου Κυρία» κρατά το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού για οκτώ ολόκληρους μήνες με την Αλίκη να γίνεται αντικείμενο θετικών αλλά και αρνητικών σχολίων. Παρότι πολλοί επαγγελματίες κριτικοί χαιρετίζουν με καλή πρόθεση την ερμηνεία της ηθοποιού, μερίδα κριτικών της δείχνουν φανερά την αντιπάθεια τους, λέγοντας χαρακτηριστικά: «…τώρα έγινε πρωταγωνίστρια, καιρός είναι να γίνει και ηθοποιός». Η Αλίκη δεν πτοείται και συνεχίζει κανονικά τις παραστάσεις του έργου ενώ κοντά στον Μουσούρη θα μείνει ως το τέλος της σεζόν 1960-61 με τρία ακόμη έργα.
Η επόμενη φορά που η Εθνική μας σταρ θα ξαναπαρουσιάσει το έργο είναι την χειμερινή περίοδο 1973-74 στο ιστορικό θέατρο «Αλίκη», της οδού Αμερικής. Με παρτενέρ της τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η «Ωραία μου Κυρία» σφραγίζει το τέλος της κοινής θεατρικής πορείας του μυθικού ζευγαριού. Το έργο θα μεταφερθεί στο θέατρο «Χατζώκου» Θεσσαλονίκης από 14 Μαρτίου 1974 με μικρές αλλαγές στη σύνθεση του θιάσου. Την κλασική γνωστή βερσιόν της «Ωραιάς μου Κυρίας» την είδαμε το 1977 στο θερινό θέατρο «Αλίκη» με συμπρωταγωνιστή τον Άγγελο Αντωνόπουλο.
Εδώ η Αλίκη τραγουδά τα: «Και πώς να κοιμηθώ», «Όνειρο θα είναι» και «Βρέχει στην Ισπανία» (με στίχους του Γιάννη Ξανθούλη). Το έργο κράτησε το πρόγραμμα ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο, αλλά και ολόκληρη την χειμερινή περίοδο 1977-78, στο χειμερινό θέατρο «Αλίκη». Οι κριτικοί γράφουν ύμνους για την ερμηνεία της καθώς λάμπει επάνω στη σκηνή με τα θαυμάσια κοστούμια,τις φανταχτερές τουαλέτες, τις τεράστιες καπελίνες της αλλά κυρίως με το απίστευτο ταλέντο της .
Το 1993 όλη η θεατρική Αθήνα μιλά για το ανέβασμα της «Ωραίας μου Κυρίας» και πάλι από τη Αλίκη. Σε μορφή μιούζικαλ, σκηνοθετημένο από την Ρούλα Πατεράκη η Εθνική μας σταρ μεταμορφώνεται ξανά από αλήτισσα σε κυρία των σαλονιών. Αν και έχουν περάσει τριάντα και πλέον χρόνια από την πρώτη φορά που έπαιξε το ίδιο ρόλο, τίποτα δεν προδίδει την Αλίκη. Ούτε η εξωτερική της εμφάνιση, ούτε το τεράστιο ταλέντο της. Στο ρόλο του «Πυγμαλίωνα» αυτή τη φορά ο σπουδαίος Στέφανος Ληναίος.
Για την ιστορία να πούμε ότι η «Ωραία μου Κυρία» έγινε και ταινία το 1964 σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ. Η ταινία αυτή βασίστηκε στο ομώνυμο μιούζικαλ που ανέβηκε το 1956 στο Μπρόντγουεϊ, το οποίο αποτελεί μεταφορά του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω «Πυγμαλίων». Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε ρόλος ζωής. Ένας ρόλος που τον σφράγισε για πάντα και δικαιωματικά της ανήκει. Επάνω στον μύθο του Πυγμαλίωνα άλλωστε βασίστηκε και η μεγάλη κινηματογραφική της επιτυχία «Το πιο λαμπρό αστέρι»(1967).
