Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Κοίταξε την, χαμογελάει! Φίλε μου λάμπει το πρόσωπό της από το χαμόγελο. Ένα τόσο φωτεινό χαμόγελο. Δεν της πάει η θλίψη. Έζησε την θλίψη.
Έζησε την απογοήτευση, έζησε την απαξίωση. Και πάλεψε για να σου αποδείξει ότι αφού είσαι πλάι της αξίζεις. Αλλά δεν το κατάλαβες. Ε, λοιπόν αυτή η γυναίκα χαμογελάει και πάλι και κάνει την κάθε της μέρα ξεχωριστή, την καθημερινότητα της μοναδική. Δεν κάνει καμία αρνητική σκέψη, της πήρε λίγο παραπάνω χρόνο αλλά τα κατάφερε.
Φαίνεται, κοίταξε την πως μιλάει με τα μάτια, πως χαμογελάει με τα μάτια της ψυχής. Πρόσεξε την πως περπατάει με αυτοπεποίθηση, με αξιοπρέπεια. Δεν λέω και με σένα δίπλα της χαμογελούσε και κάποιες φορές έλαμπε. Αλλά μπερδεύτηκες φίλε μου. Χαμογελούσε γιατί πίστευε ότι της άξιζες, ότι ήσουν κάτι ξεχωριστό. Έκανε προσπάθειες, σου έδωσε ευκαιρίες αλλά τις κλώτσησες θαμπωμένος από το μεγάλο σου εγώ.
Τώρα πια χαμογελάει και είναι ευτυχισμένη. Δεν είναι τρομαγμένη δεν είναι απρόσιτη. Δίνει τον καλύτερο της εαυτό στους οικείους της, στους φίλους της, στη δουλειά της. Τον ξέρεις αυτόν τον εαυτό της. Τον είχες γνωρίσει και εσύ αλλά δυστυχώς δεν τον εκτίμησες.
Κοίταξε την φιλέ μου, το φωτεινό της χαμόγελο σου φανερώνει ότι τώρα πια δεν την φοβίζουν τα όνειρα της γιατί μέσα σ’ αυτά δεν είσαι εσύ.