Γράφει η Χρύσα Παπανικολάου / never stop dreaming
Ανοίγεις τα μάτια, παίρνεις βαθιά αναπνοή…ζεις! Και ξεκινάει η ρουτίνα… σηκώνεσαι από το κρεβάτι και ξεκινάς να κάνεις τις καθιερωμένες κινήσεις σου, όπως κάθε μέρα. Και αφού τελειώσεις με όλο αυτό το “τελετουργικό”… ξεκινάει η μέρα σου. Μια μέρα που δε ξέρεις τι σου επιφυλάσσει, γιατί τότε θα ήταν όλα μηχανικά στη ζωή.
Και ναι…η μέρα σου είναι τόσο όμορφη και καλή, που έκανες τα άπειρα πράγματα στην προσωπική σου ζωή, στην δουλειά σου, στον κοινωνικό σου κύκλο. Η πλήρης ικανοποίηση, που σε κάνει να θέλεις να το μοιραστείς με κάθε τρόπο.
Θέλεις να περιγράψεις τις στιγμές, τη χαρά σου, το κατόρθωμα σου, την κάθε σου κίνηση. Και στην τελική, γιατί όχι…να παινέψεις τον εαυτό σου ρε φίλε!!! Το κατάφερες με κόπο ό,τι έκανες και πόσο μάλλον, να το μοιραστείς με ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν.
Από την άλλη, είναι κι εκείνες οι στιγμές που όλα ξεκινάνε τέλεια και τελικά καταλήγουν στραβά. Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να κλάψεις, να ξεσπάσεις βρε αδελφέ… γιατί όλο αυτό σ’ έχει καταβάλει, σ’ έχει “ρίξει” στα πάτωμα. Και πάλι, όλο αυτό θέλεις να το μοιραστείς με τους δικούς σου ανθρώπους.
Κι έτσι ξαφνικά, ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, που τελικά είναι αυτοί οι “δικοί” σου άνθρωποι. Που δε μπορούσες να το αντιληφθείς… μέχρι “εκείνη” τη στιγμή. Που τους χρειαζόσουν και ήταν εκεί, στα εύκολα και πόσο μάλλον στα δύσκολα.
Αυτοί οι άνθρωποι που κάθισαν να σε ακούσουν, να χαρούν μαζί σου ή να λυπηθούν…να γελάσουν ή να κλάψουν…να μοιραστούν την ευτυχία ή την αγωνία σου…να σου προσφέρουν το χάδι τους, την αγκαλιά τους και το χαμόγελο τους.
Η ζωή παίζει παιχνίδια…σου “παίρνει” και σου “δίνει” ανθρώπους στην ζωή σου. Ο καθένας από εμάς, έχει τον δικό του τρόπο να το αντιλαμβάνεται. Ο δικός μου “απολογισμός”, μέσα στα καλά και στα στραπάτσα της ζωής….νιώθω τυχερή!!!