Γράφει η Ιωάννα Καρολίδου / a book lover
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποδεχθείς μια απώλεια; Νομίζω πως είναι μάταιος κόπος. Μπορεί να λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά πίστεψέ με δεν ισχύει πάντα. Όχι όταν χάνεις δικό σου άνθρωπο τόσο ξαφνικά και σε μικρή ηλικία. Είναι γεγονός πως όταν ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο «φύγει», χάνεις και ένα κομμάτι από τον εαυτό σου, που ποτέ μα ποτέ δε μπορείς να το αντικαταστήσεις. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί φεύγουν από τη ζωή μας, άτομα που αγαπάμε τόσο άδικα μα και τόσο σύντομα.
17 χρόνια έχουν περάσει από τότε που «έφυγε» από κοντά μας. Θα μπορούσε να ήταν και αδερφός μου αν σκεφτείς το γεγονός ότι μόλις 6 μήνες είχε διαφορά ο ένας από τον άλλον. Μαζί στον παιδικό σταθμό, μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί στο δημοτικό, μαζί και στο γυμνάσιο. Στο λύκειο μονάχα χώρισαν οι δρόμοι μας και αυτό για λίγο. Παντού μαζί. Ακόμα και στις διακοπές μαζί.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να δεχτώ αυτή την απώλεια; Οτιδήποτε και να κάνω μου τον θυμίζει; Σε κάθε ευχάριστο γεγονός που συμβαίνει στη ζωή μου, με την άκρη του ματιού μου τον αναζητώ. Προσπαθώ να τον εντοπίσω κάπου ανάμεσα στο πλήθος αλλά τίποτα. Κανείς. Όλοι είναι εκεί εκτός από αυτόν. Τουλάχιστον σωματικά, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι η ψυχή του πάντα βρίσκεται ανάμεσά μας. Με πιάνει το παράπονο κάθε φορά που θυμάμαι το χαμόγελο του. Αυτό το χαμόγελο που κέρδιζε τους πάντες γιατί πολύ απλά το μοίραζε σε όλους. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να εκφράζει την αγάπη του για τους δικούς του ανθρώπους.
Γυρίζω το χρόνο πίσω και βλέπω τις στιγμές μας σαν ταινία. Οι εικόνες είναι καθαρές και καθόλου ξεθωριασμένες. Σαν να τα έζησα πριν από λίγο. Τα λόγια του μα και όλα όσα περάσαμε μαζί. Ομολογώ πως δεν αντέχω αυτές τις αναμνήσεις και αυτό επειδή ξέρω πολύ καλά ότι δε θα τις ξαναζήσω.
Μα όλοι γύρω μου, μου λένε πως η ζωή συνεχίζεται και ότι πρέπει να φανώ δυνατή και να προχωρήσω μπροστά. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το πράττεις. Το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος δε θα ήθελε ποτέ να με δει με τα μάτια δακρυσμένα. Δεν θα ήθελε να είμαι δυστυχισμένη. Έτσι και εγώ σφίγγω τα δόντια και προχωράω μπροστά. Άλλωστε οι άνθρωποι που «έφυγαν» νωρίς από τη ζωή, στην πραγματικότητα είναι δίπλα μας και αυτό συμβαίνει γιατί όσο τους θυμόμαστε παραμένουν ζωντανοί.