Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Μην πεις ότι μετάνιωσες που τόλμησες ν’ αγαπήσεις, που επέλεξες να δώσεις τα πιο σπουδαία χωρίς να σου τα ζητήσουν, που χαρίστηκες, που πρόσφερες ευτυχία και στιγμές από κείνες που δε θα ήθελαν να ξεχάσουν, που έκανες όμορφες όλες εκείνες τις γκρίζες μέρες τους.
Μην πεις ότι μετάνιωσες που δεν έφυγες όταν έπρεπε, που σε μέτρησαν λάθος κι εσύ τους μέτρησες πάλι λάθος, που παρέμεινες να στηρίζεις και να βοηθάς, που δεν σε αγάπησαν όσους αγάπησες, που δεν επιστράφηκε, έστω κάτι ελάχιστο από όσα πρόσφερες.
Μην πεις ότι μετάνιωσες για εκείνους που πίστευες ότι ήταν οι μοναδικοί και δεν μπορούσε κανένας να τους μοιάσει ή να τους ανταγωνιστεί, που δοκίμασες τα όρια σου και έμαθες πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, που γέμισες γνώσεις για το τι σημαίνει πάθος ή εγωισμός, ανιδιοτέλεια ή φιλότιμο.
Μην πεις ότι μετάνιωσες που είδες να φεύγουν άνθρωποι από τον φόβο και την δειλία τους για όλα αυτά που τους δόθηκαν και που δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν.
Μην πεις ότι μετάνιωσες που δεν τρέφεις θυμό οργή κακία για όλα εκείνα τα σημάδια που άφησε το φευγιό τους.
Να μετανιώσεις για όλα αυτά που δεν μπόρεσες να κάνεις και να θυμάσαι ότι όλοι εκείνοι θα μετανιώσουν που δεν έκατσαν να δουν πόσα παραπάνω μπορούσες να δώσεις.
