Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Ένα κείμενο αφιερωμένο σε μια συνάδελφο που άθελά της η θλιμμένη της δύναμη, άνοιξε φωτεινούς ορίζοντες…
Θα τη θυμάμαι και θα την ευχαριστώ πάντα
Πηγαίνοντας στην ακτή
Όχι λίγο-όχι πολύ καιρό πριν, ξύπνησα ένα πρωί γεμάτη ενέργεια και χαρά για να πάω πρώτη ημέρα στην καινούρια μου δουλειά! Χαρούμενη, ζωντανή, τυχερή… Ε η κρίση είχε ήδη ξεσπάσει, επομένως η εύρεση εργασίας συγκαταλέγονταν ήδη στα αξιοσημείωτα life events.
Θυμάμαι ακόμα το τρέμουλο που ένιωθα μέσα μου… Σύγκορμη αναριγούσα τόσο από ενθουσιασμό, όσο και από άγχος για το τι με περιμένει, για το αν θα τα καταφέρω… Παράλληλα, έφτιαχνα το σπίτι μου. Πιο σωστά, το σπιτικό μου!
Ξεκινούσε η συμβίωση με τον σύντροφό μου, μάθαινα μαγειρική, φροντίδα, καθαριότητα. Υπήρχαν φορές που δεν μπορούσα να διαλέξω τι με δυσκολεύει περισσότερο, ένα report για τη δουλειά, ή να ψηθεί και από μέσα το μοσχαράκι!
Εν συντομία λοιπόν, τα είχα όλα. Φρεσκάδα, καινούρια ξεκινήματα, σύντροφο, εργασία, φίλους…
Τ’ αγριεμένα βότσαλα
Κάθε αρχή και δύσκολη λοιπόν! Η πίεση, το άγχος, τα νεύρα ακολουθούσαν ολοένα και αυξανόμενη πορεία. Η προϊσταμένη ήταν η – ας πούμε – «κακιά μάγισσα» του παραμυθιού. Απότομη, προσβλητική, παρεμβατική. Τα ωράρια ανεκδιήγητα, οι πληρωμές αραιές.
Τα σύννεφα δεν άργησαν να φανούν και στο σπίτι. Εκείνος ξενυχτούσε διαρκώς. Αδιαφορώντας για το αν θα χρειαζόμουν κάποτε λίγη συντροφιά, προτού κοιμηθώ για να ξεκουραστώ. Το διαμέρισμα από ερωτική φωλιά, είχε γίνει ξενοδοχείο. Εγώ σχεδόν διανυκτέρευα στο γραφείο, εκείνος… Μάλλον δε θα μάθω ποτέ.
Και τότε εμφανίστηκε στη ζωή μου η Ευγενία. Όνομα και πράγμα. Ήσυχη, διακριτική, ήρεμη… Ποτέ δεν είχα προσέξει πόσο όμορφα ξεπροβάλλουν τα μάτια της πίσω από τον υπολογιστή. Ώσπου μια μέρα, μετά από μια πολύ κακή μέρα στη δουλειά, ξεμείναμε οι δυο μας στο γραφείο… Και δεν άντεξα, έκλαψα… Γοερά, με λυγμούς… Μου έφταιγαν τα analytics που δεν ήταν σωστά, μου έφταιγε το σίδερο που κάηκα, μου έφταιγε η γυναικεία κορδέλα που βρήκα στο σαλόνι. Ένιωθα το ναυάγιο να πλησιάζει όλα τα κομμάτια της ζωής μου.
Και τότε η Ευγενία – που πέρα από μια απλόχερα χαμογελαστή καλημέρα, δεν είχε ξεστομίσει άλλη κουβέντα στο παρελθόν – με πλησίασε και με άγγιξε απαλά στον ώμο. Περίμενε να σηκώσω τα μάτια μου και να την κοιτάξω, και τότε μου χαμογέλασε λέγοντάς μου «Μικρή μου μην αφήνεις τις φουρτούνες να σε βουλιάζουν. Κολύμπα, θα σε βγάλει!»
Η κρυστάλλινη ήρεμη δύναμη
Χωρίς να πούμε ποτέ οτιδήποτε άλλο για το περιστατικό, από την επόμενη κιόλας ημέρα με πήρε από το χέρι. Με αγάπη και υπομονή μου έμαθε τα μυστικά της δουλειάς. Με λεπτότητα μου έμαθε πως να χειρίζομαι την «κακιά μας μάγισσα» όταν μανουριάζει. Με γλυκύτητα και απλότητα μου άνοιξε την καρδιά της.
Πάντα ήξερα ότι έχει όμορφα μεγάλα πράσινα μάτια. Πάντα έβλεπα το γενναιόδωρο χαμόγελό της. Πάντα άκουγα τη γαλήνια φωνή της. Ποτέ πριν όμως δεν είχα προσέξει τη θλίψη στο βλέμμα της, την πικρία στο χαμόγελό της, την παγωμένη ηρεμία στον τόνο της φωνής της…
Αυτή η γυναίκα αγάπησε και προδόθηκε, ανατρέφει μόνη της δύο ανήλικα παιδιά, στηρίζει με αστείρευτη δύναμη το ένα της παιδάκι το οποίο πάσχει από αυτισμό, παλεύει πεισματικά για την καταξίωση στην εργασία της, ενάντια σε κάθε καλοβαλμένη ανάξια προϊσταμένη, προσφέρει εγκάρδια το χέρι της στα «νεούδια» που την πλησιάζουν κάθε σεζόν στη δουλειά…
ΑΥΤΗ η γυναίκα δίνει μάχη με την υγεία, με το χρόνο, με τους αντιπάλους, με την κοινωνία. Κι όμως, τόσο ήσυχα, τόσο απλοϊκά. Αν δεν τη χρειαστείς – ώστε να σε συντρέξει και να αντιληφθείς την παρουσία της – το μόνο που κρατάς από εκείνη είναι δυο μεγάλα πράσινα μάτια που σε κοιτούν ευγενικά πίσω από την οθόνη τους.
Όταν το νερό κάνει κύκλους
Η ιστορία της με σημάδεψε… Το παράδειγμά της, η δύναμή της και η ευγένεια της ψυχής της φώτισαν το δρόμο μου. Μου έμαθε πολλά περισσότερα από προγράμματα και σχεδιαγράμματα. Μου έμαθε την ανθρώπινη δύναμη, την ατσάλινη γυναικεία θέληση, τη μητρική άγαστη μαχητικότητα, την ομορφιά της απλότητας και της ησυχίας.
Η ζωή κάνει κύκλους, όπως το νερό αν ρίξεις ένα βότσαλο μέσα… Άλλοτε ήρεμους κι άλλοτε ανταριασμένους, άλλοτε μικρούς κι άλλοτε μεγάλους… Σημασία έχει εμείς να παραμένουμε δυνατοί κολυμβητές και να μην αφήνουμε κύματα και κυματάκια να μας πετούν έξω από το νερό.
Άνθρωποι γύρω μας παλεύουν καθημερινά με θάρρος και αξιοπρέπεια απέναντι σε πολύ πιο σοβαρά ίσως ζητήματα, από αυτά που μας απασχολούν. Κι όμως ταυτόχρονα βρίσκουν και χρόνο και περίσσευμα ψυχής, για ν΄ασχοληθούν μαζί μας. Κάνουν πέρα τη θλίψη τους, για να γίνει χώρος να μοιραστούν τη δική μας…
Αν όλοι ήμασταν τόσο ευγενείς στην καρδούλα μας όσο η Ευγενία, ίσως τα θλιμμένα μάτια να περιορίζονταν…Αυτή η κυρία μου έμαθε να διατηρώ την εσωτερική μου γαλήνη, να μετατρέπω τη στεναχώρια σε δύναμη, και να κρατώ πάντα ελεύθερο χρόνο για να δώσω μια γλυκιά ματιά και μια καλή κουβέντα σε κάποιον δίπλα μου που τη χρειάζεται.
Το μάθημά της ήταν ανεκτίμητο, και η ανάμνησή της θα μείνει άσβεστη…