Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι με φραουλιά μαλλιά που τραγουδούσε “Φουντουκάκι μου” και “Μάκια – Μάκια”. Γλυκιά, παιδιάστικα χαριτωμένη είδε τις φωτογραφίες της να κοσμούν τα εξώφυλλα περιοδικών και μεταμορφώνεται σε σταρ του σινεμά! Το όνομα της Άννα…το επίθετο της Φόνσου.
Ποια όμως ήταν η ιστορία αυτού του κοριτσιού;
Ξεκινώντας να ψάχνω τη ζωή της ανακάλυψα ότι το κορίτσι αυτό ήρθε στο κόσμο για να βιώσει μεγάλα και ανατρεπτικά πράγματα. Από τη μια η λαμπερή εικόνα της στη μεγάλη οθόνη και από την άλλη το “Προσκήνιο”, ένας σημαντικός θεατρικός οργανισμός που δημιούργησε με δυο σπουδαίους θεατράνθρωπους τον Αλέξη Σολωμό και το Αιμίλιο Χορμούζιο. Αποκορύφωμα της γεμάτης ζωής της το “Σπίτι του ηθοποιού”, ένα φιλανθρωπικό και πολιτιστικό ίδρυμα με απώτερο σκοπό τη φιλοξενία των ηθοποιών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ως σταρ με τεράστια απήχηση στο κοινό δεν κατάφερε να κρύψει ποτέ τη προσωπική της ζωή. Τρία φιλικά διαζύγια και μια ιδιαίτερη υιοθεσία είναι κομμάτια από τον απολογισμό της ζωής της.
Η Άννα Φόνσου γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1939 στη Καισαριανή.Ο πατέρας της πουλούσε φρούτα με τον γαϊδαράκο του προσπαθώντας να ζήσει την οικογένεια του. Η μητέρα της (με καταγωγή από την Άνδρο) δούλευε ως καθαρίστρια βοηθώντας οικονομικά. Η Άννα μεγάλωσε με την αδελφή της σε μια φτωχική αυλή της Καισαριανής . Η υποκριτική δεν ήταν στα παιδικά της παιχνίδια καθώς από μικρή ασχολούνταν με τον αθλητισμό, με το πένταθλο.
Το θέατρο προέκυψε στην εφηβεία όταν την είχαν διώξει από όλα τα σχολεία καθώς είχε χαστουκίσει έναν αστυφύλακα, σε διαδήλωση με την ΕΟΚΑ. Για να βρει χρήματα και να φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο αναγκάστηκε να κάνει τη κομπάρσα, αφού τα δίδακτρα φοίτησης ήταν πολλά και οι γονείς της δε μπορούσαν να τα καλύψουν. Η γνωριμία της με τη μεγάλη Κυρία του θεάτρου, Κατερίνα Ανδρεάδη της αλλάζει τη ζωή. Η κυρία Κατερίνα την παίρνει υπό τη προστασία της. Και αυτήν αλλά και όλη την οικογένεια της.
Ο κινηματογράφος μπαίνει στη ζωή της το 1957 με τις συμμετοχές της στα φιλμ: “Το Παιδί του Δρόμου” (του Φρίξου Ηλιάδη) και “Ο Φανούρης και το Σόι του”(του Δημήτρη Ιωαννόπουλου). Το 1958 έρχεται η μεγάλη στιγμή. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη αρνείται το ρόλο στη ταινία “Το Αγοροκόριτσο” και η τύχη χαμογελά στη ανερχόμενη ηθοποιό. Το στόρι της ταινίας είναι ουσιαστικά ένα ρομαντικό παραμύθι που χαρίζει στην Άννα και τα πρώτα τραγουδιστικά της σουξέ. Τα: “Μάκια – Μάκια” και “Φουντουκάκι μου”(συνθέσεις του Τάκη Μωράκη με στίχους του Γιώργου Γιαννακόπουλου).
Το φιλμ κάνει πρεμιέρα στις 21 Δεκεμβρίου 1959 και χαρίζει τρομακτική δημοτικότητα στη νεαρή ηθοποιό. Οι φωτογραφίες της αρχίζουν να κοσμούν όλα τα έντυπα της εποχής και η Άννα αρχίζει να μοιράζει αυτόγραφα. Φυσικά οι προτάσεις για εμφανίσεις στον κινηματογράφο έρχονται σαν βροχή και το 1962 ο Γιάννης Δαλιανίδης αποφασίζει να γυρίσει το πρώτο του μιούζικαλ, το “Μερικοί το προτιμούν κρύο” με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο ο οποίος θέλει για παρτενέρ του την τότε σύντροφο του την Άννα Φόνσου. Τελικά ο ρόλος δόθηκε στη Μάρθα Καραγιάννη έπειτα από την άρνηση της Άννας που βρήκε το ρόλο αρκετά περιορισμένο.
Θα ακολουθήσουν οι ταινίες: “Οργή”(1962), “Δίψα για ζωή”(1964), “Ο τελευταίος πειρασμός”(1964), “Περάστε την 1η του μηνός”(1965) και άλλες. Το 1966 ο Αλέκος Σακελλάριος μεταφέρει στην οθόνη το έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου “Ο Πειρασμός”. Η ταινία παίρνει το τίτλο “Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι” και η Άννα κρατά το ρόλο της ζωηρής υπηρέτριας που αναστατώνει τα αρσενικά του σπιτιού στο οποίο εργάζεται, ενώ τραγουδά το “Θέλω τα ώπα μου” των Γιάννη Σπανού και Αλέκου Σακελλάριου. Το 1969 κάνει την καλύτερη ίσως εμφάνιση της στη μεγάλη οθόνη με τη ταινία του Ντίμη Δαδήρα “Η Κόμισσα της Φάμπρικας”.
Στη δεκαετία του ’70 η αποδοχή των ερωτικών ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου υπήρξε εντυπωσιακή. Η Άννα ακολουθώντας τη μόδα της εποχής πρωταγωνιστεί σε ταινίες του είδους με κορυφαία στιγμή το “Κορίτσι και το Άλογο”(1973). Για την ιστορία να σημειωθεί ότι οι ταινίες αυτές δεν ήταν πορνό αλλά “ψυχολογικές”, “κοσμοπολίτικες” ή “περιπέτειες” με κάποια επιπλέον ερωτικά στοιχεία που εν μέσω χούντας και με τη σεξουαλική πείνα της εποχής,την αναμειγμένη συγχρόνως με τα μηνύματα της σεξουαλικής επανάστασης που έρχονται από το εξωτερικό, δελεάζουν έναν μεγάλο αριθμό θεατών.
Η Θεατρική πορεία της Άννας Φόνσου θα σφραγιστεί από τη συνεργασία της με τον Ντίνο Ηλιόπουλο (από το 1961 με τη “Μις Βαγόνι” μέχρι τον Απρίλιο του 63 με το έργο ” Ο Εμίρης κι ο Κακομοίρης”). Το 1965 ιδρύει το Προσκήνιο μαζί με τον σκηνοθέτη και θεωρητικό θεάτρου Αλέξη Σολωμό και το δημοσιογράφο Αιμίλιο Χορμούζιο ενώ από το 2001 ανήκει στο δυναμικό του ΚΘΒΕ. Ως ανήσυχο άτομο ασχολήθηκε και με τα κοινά ενώ το 1997 ίδρυσε με δικό της κεφάλαιο το “Σπίτι του Ηθοποιού” με γενικότερο σκοπό τη παροχή διευκολύνσεων και στήριξης των ηθοποιών.
Η προσωπική της ζωή απασχόλησε πολλές φορές τα έντυπα της εποχής. Η άτυχη ερωτική ιστορία της με τον κωμικό Ντίνο Ηλιόπουλο απασχόλησε πολλές φορές τις κοσμικές στήλες. Όταν η Άννα τον εγκατέλειψε το 1963 για να παντρευτεί τον θεατρικό επιχειρηματία Κώστα Παλτόγλου, ο Ντίνος τρελά ερωτευμένος μαζί της, γράφει το “Μείνε λίγο” που θα μελοποιήσει ο Σπύρος Παππάς και θα ηχογραφήσει σε δίσκο 45 στροφών η Νίκη Καμπά. Οι στίχοι άλλαξαν λίγο ώστε να φαίνεται πως μια γυναίκα εκλιπαρεί έναν άντρα να μείνει κοντά της. Σε μια συνέντευξη της η Άννα θυμάται για εκείνη τη σχέση: “…Οι στίχοι του τραγουδιού, είναι όμορφοι, αλλά θλιμμένοι. Τους έγραψε τότε που είχα φύγει. Πήγα και παντρεύτηκα ξαφνικά και χωρίς να του πω τίποτα. Ο Ντίνος κόντεψε να τρελαθεί. Ενώ μου έλεγε, πρέπει να φτιάξεις την ζωή σου, εγώ είμαι μεγάλος για σένα, μετά που τον άφησα, έπεσε σε απελπισία…”
Ο πρώτος της γάμος δεν κράτησε για πολύ, το διαζύγιο είναι φιλικό και θα ακολουθήσει μια σύντομη σχέση με τον αρχιτέκτονα και σκηνοθέτη Νίκο Σοφιανό που θα καταλήξει σε γάμο και σε ένα ακόμη διαζύγιο. Ο τρίτος της γάμος με το μουσικό Τάκη Μπουγά θα έχει την ίδια “τύχη” με τους προηγούμενους.
Κάπως έτσι κύλησε η ζωή της, μια ζωή γεμάτη από επιτυχίες, ταινίες, συνεργασίες μοναδικές, φώτα, χειροκροτήματα…και όταν ρωτήθηκε η ίδια με ποιο είδος θεάτρου θα παρομοίαζε τη ζωή της απάντησε έτσι απλά: “Τσίρκο”…
