Γράφει η Σίσσυ Αρτζόγλου / Φιλόλογος, απόφοιτη Α.Π.Θ, φοιτήτρια νομικής / Σελίδα facebook: Αἰεν ἀριστεύειν
Ενόψει του τέλους του τετραμήνου, έχει ανακύψει το ζήτημα της βαθμολογίας στα ‘’σχολικά πηγαδάκια’’ των καθηγητών. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πως αντιλαμβάνονται οι εκπαιδευτικοί τη διαδικασία της βαθμολόγησης και πως την αξιολογούν οι μαθητές και οι γονείς. Το σίγουρο είναι ότι η διάσταση των απόψεων είναι αρκετά μεγάλη κι αυτό -σε κάθε περίπτωση – αναδεικνύει τη σημαντικότητα του ζητήματος αυτού.
ΒΑΘΜΟΘΗΡΙΑ
Στις μέρες μας οι μαθητές ‘’κυνηγούν’’ τους βαθμούς. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα αυτό. Σε κάθε περίπτωση, η πλειονότητα αυτών διαβάζει για να γράψει υψηλό βαθμό. Οι μαθητές συζητούν μεταξύ τους τις βαθμολογίες και επιδίδονται άθελά τους σε μία χωρίς νόημα σύγκριση. Η διαδικασία αυτή από μόνη της ακυρώνει τον σκοπό της βαθμολόγησης. Φαίνεται να κυριαρχεί μία απαξίωση των μαθημάτων στην ουσία τους. Δηλαδή, οι μαθητές δεν ενδιαφέρονται να μάθουν ουσιαστικά, δεν τους απασχολεί να φύγουν από το σχολείο κάθε μέρα, που περνά, εξοπλισμένοι με νέα γνώση. Υπολογίζουν τα μαθήματα και την σημαντικότητά τους ανάλογα με το βαθμό ευκολίας τους και με τον υψηλό βαθμό, που μπορούν να κατακτήσουν σε αυτά. Την λογική αυτή ακολουθεί η απαξίωση κάποιων μαθημάτων, αφού καταλήγουν να τα θεωρούν οι μαθητές ανούσια. Και φυσικά, αναφέρομαι στο μάθημα των αρχαίων, αλλά και των άλλων ειδικοτήτων(π.χ γυμναστικής, μουσικής κ.α).
ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΛΟΓΙΚΗ;
Κατά την άποψή μου, ο μηδενισμός των σχολικών μαθημάτων είναι ζήτημα, στο οποίο μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι εκπαιδευτικοί. Προφανώς και στην περίπτωση αυτή το φαινόμενο δεν είναι καθολικό. Υπάρχουν σαφέστατα και εξαιρέσεις. Στην πλειοψηφία τους οι καθηγητές μοιάζουν να έχουν αποποιηθεί των ευθυνών τους. Αυτό, που εννοώ, είναι πως υπάρχει μία χαλαρότητα στο τρόπο διεξαγωγής του μαθήματος και της συνακόλουθης βαθμολόγησής του. Αν ο καθηγητής δεν πείθει με τον λόγο και το έργο του τους μαθητές, αν δεν δίνει το παράδειγμα με την ατομική ,αλλά και συλλογική του δράση στα σχολικά δρώμενα, πως θα ακολουθήσουν οι μαθητές το παράδειγμά του! Επιπλέον, στην ευρεία έννοια του εκπαιδευτικού ανήκει το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό τείνει να προσεγγίζει την μάθηση μονομερώς, αφού δίνει βαρύτητα σε συγκεκριμένα μαθήματα στο σχολείο, αρχής γινομένης από τις ώρες διδασκαλίας, που αφιερώνει σε αυτά, αλλά και σε τελικό επίπεδο με τις εξετάσεις. Τέλος, παραλείπει να ενσωματώσει στο πρόγραμμα σπουδών άλλα σημαντικά μαθήματα, τα οποία είναι χρήσιμα στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας των εφήβων (π.χ μάθημα ψυχολογίας, σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης).
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
Η απαξίωση της ουσίας της μάθησης τείνω να πιστεύω πως αναδεικνύει και τους λανθασμένους χειρισμούς των γονέων στα θέματα, που αφορούν στην παιδεία. Και για να γίνει πιο κατανοητό, τα παιδιά διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους και δέχονται σε μεγάλο βαθμό επιρροές από την οικογένειά τους. Ο γονέας, που θα δώσει έμφαση στο βαθμό του διαγωνίσματος ή ενός τεστ, θα επηρεάσει το παιδί του προς αυτήν την κατεύθυνση ,δηλαδή, θα το πείσει ενδόμυχα ότι ένα ‘’νούμερο’’ έχει αρκετά μεγάλη σημασία. Η κατάληξη αυτή σε συνδυασμό με το γεγονός του ότι ένας μαθητής κατά την περίοδο της εφηβείας ετεροκαθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον του και προσπαθεί να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του,θα οδηγήσουν στην παγίωση της αντίληψης αυτής. Πιο απλά, ο έφηβος θα έχει αυτοσκοπό να γράφει πάντα άριστα. Κατά πόσο υπάρχει αληθινή και ουσιαστική γνώση στην προσπάθεια αυτή του μαθητή;
Όπως γίνεται, επομένως, αντιληπτό, ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης του ατόμου είναι η οικογένεια. Επίσης, μεγάλη επιρροή ασκεί το σχολικό περιβάλλον στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού. Η παιδεία κατακτάται μέσα από τα θετικά πρότυπα, που προβάλλουν η οικογένεια και το σχολείο. Και φυσικά, διαμέσου της παιδείας προάγεται η ουσιαστική κι αληθινή γνώση.