Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Τώρα τρέξε μακριά…Βρες ένα μέρος να κρυφτείς, να βρεις ένα σκοτεινό μέρος και να λουφάξεις.
Να κουλουριάσεις το σώμα σου και να μείνεις στο σκοτάδι της ψυχής σου. Και όπως θα είσαι μόνος και ξεχασμένος αναλογίσου τους θησαυρούς που είχες. Θυμήσου πως είχες μια ζωή στα χέρια σου και εσύ την άφησες να φύγει.
Θυμήσου τις ανάσες που σου έδινε και εσύ δεν ανέπνεες.
Θυμήσου την ελπίδα και την χαρά που σε κρατούσαν από το χέρι και σε οδηγούσαν και εσύ επέλεξες να παραμένεις τυφλός γιατί δεν άντεχες το φως τους.
Θυμήσου τα χέρια που σου σκούπιζαν τα δάκρυα και σε τύλιγαν με θέρμη και εσύ τα έκοψες. Τα άφησες να μένουν παγωμένα.
Θυμήσου τον κήπο με τα ολάνθιστα λουλούδια και τους μοσχοβολιστούς βασιλικούς που σου χαρίστηκε και εσύ έριξες θειάφι και δηλητήριο και τον μάρανες για πάντα.
Θυμήσου τους αγγέλους που σε είχαν στα φτερά τους μα εσύ θέλησες να τους τα ξεριζώσεις.
Θυμήσου εκείνη την καρδιά που χτύπαγε δυνατά για εσένα μα εσύ την έσφιξες με λύσσα στις παλάμες για να την σταματήσεις.
Τρέξε μακριά και κρύψου, γιατί όταν αναλογιστείς το μέγεθος της καταστροφής σου θα λυγίσεις από την θλίψη. Όταν αναγκαστείς να ζήσεις με την μοναξιά σου τότε θα καταλάβεις το απόλυτο κενό της ψυχής σου. Και δεν θα το αντέξεις.
Τρέξε λοιπόν και βρες ένα λαγούμι, μια βαθιά τρύπα για να κρυφτείς από εσένα.