Γράφει η Αναστασία Νικολούδη / InstaWanderer
Η ενασχόλησή μου με την αρχαιολογία ξεκίνησε κατόπιν ακαδημαϊκής αναγκαιότητας. Προφανώς, αυτό είναι ένα προσωπικό σχόλιο το οποίο δε σου χρειάζεται ιδιαίτερα, αλλά μπορεί να σου δώσει μία ιδέα για τον τρόπο που τίθενται οι σκέψεις μου σε συνειρμό.
Μελετώντας, λοιπόν, βρήκα συναρπαστική τη διαδικασία αποκάλυψης της καθημερινότητας και των συνηθειών των πληθυσμών που πέρασαν από τα εδάφη μας εκατοντάδες χρόνια πριν. Πληθυσμοί που άφησαν το στίγμα τους ακόμη και στις υψηλότερες πλαγιές. Και από τέτοια στίγματα μαθαίνουμε σήμερα τι και πως μαγείρευαν, τη μεταφορά στην εργασία, το εμπόριο, τις θρησκευτικές λατρείες, τους εορτασμούς και τις κάθε είδους τελετές, τον πόλεμο ή ακόμη και τις προσωπικές διαμάχες τους.
Άραγε, αγαπούσαν διαφορετικά τότε οι άνθρωποι; Μιλούσαν για την αγάπη; Την όριζαν με τον ίδιο τρόπο; Βίωναν τις προσωπικές σχέσεις κάθε είδους και φύσεως με την ίδια πολυπλοκότητα που συντροφεύει τη δική μας εποχή; Ασφαλώς και έχουμε κληρονομήσει δείγματα και αριστουργήματα των εποχών που μιλούν για όλα αυτά. Και εμείς τα διαβάζουμε, τα κοιτούμε, τα θαυμάζουμε στις μελέτες, στα ταξίδια μας, σε συνέδρια και σε πολιτισμικά «ιβέντς». Και έπειτα τα ξεχνάμε. Και έτσι ξεκινάμε να αγαπάμε με το δικό μας τρόπο, τον διόλου μοναδικό, ακόμη και αν έτσι τον αισθάνεται η καρδιά μας.
Και έπειτα ξεχνάμε γιατί αγαπήσαμε και αρχίζουμε ξανά. Κάθε φορά με την ίδια μοναδική αντίληψη του ίδιου συναισθήματος. Το παρελθόν δεν είναι ανάγκη να μας καταδιώκει. Το παρελθόν μας διδάσκει. Και είναι μία γνώση που αποτυπώνεται στη συμπεριφορά και τις εκδηλώσεις μας. Γίνεται βίωμα, κομμάτι και στίγμα. Δεν έχει ορατό χώρο, δεν έχει δικό της μνημείο, δεν τη μελετούμε και δεν τη θαυμάζουμε. Την ξεχνάμε.
Και είναι τότε που αρχίζουμε τις βόλτες μας σε νέα μέρη, σε νέες ακτές, σε ότι καινούριο μπορεί να μας προσφέρει τη χαρά του πρωτόγνωρου και του «απ’ αλλού φερμένου». Και τα αρώματα των ίδιων λουλουδιών, των ίδιων αυλών μοιάζουν νέα, αλλιώτικα. Δεν είναι τόσο τα ίδια που άλλαξαν. Είμαστε εμείς, που επιτρέψαμε στο παρελθόν να ξεχαστεί και έτσι ό,τι είχαμε ζήσει ήδη, μας μοιάζει τώρα τόσο νέο και πρωτόγνωρο.
Νιώθουμε σαν μικροί εξερευνητές που ετοιμάζουν το πρώτο τους ταξίδι και αφού περάσουν χρόνο στη θάλασσα, μοιάζει η πρώτη ακτή που συναντούν πολλά υποσχόμενη και ανεξερεύνητη. Χαίρονται πριν φτάσουν, και είναι πελώρια η χαρά και ο ενθουσιασμός τους. Δε γνωρίζουν αν πέρασε κάποιος άλλος εξερευνητής νωρίτερα και ο ενθουσιασμός κρατάει περισσότερο. Ακόμη, και αν η ακτή αυτή δεν έχει τίποτα το διαφορετικό από αυτή που άφησαν πίσω.
Έτσι και εμείς, βρίσκουμε ακτές και σαλπάρουμε προς την κατεύθυνσή τους. Και φωλιάζει μέσα μας ο ίδιος αρχέγονος ενθουσιασμός.
Όχι γιατί δε γνωρίζουμε, αλλά γιατί ξεχάσαμε.
