Γράφει η Αναστασία Νικολούδη/ InstaWanderer
Αν σου κλείσει η ζωή μία πόρτα, σε συμβουλεύουν να την ξανανοίξεις. Πόρτα είναι. Αυτή είναι η βασική της χρησιμότητα, να ανοιγοκλείνει. Οι άνθρωποι όμως, έχουν πολλές χρησιμότητες, με τη θετικότερη έννοια της λέξης. Είναι σύντροφοι, γονείς, φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί, γείτονες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Τους αφήνεις να μπουν στη ζωή σου και έπειτα τους αφήνεις να φύγουν. Το ίδιο εύκολα ή εξίσου δύσκολα. Και αφήνεις άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Ίσως λιγότερο εύκολα. Ίσως με λιγότερες προσδοκίες. Με πολλές ή και καμία απολύτως προοπτική προσκόλλησης.
Κάποιοι είναι αναντικατάστατοι και κάποιοι άλλοι τρυπώνουν στη ζωή σου και ξεχνάς τα πάντα. Μερικοί φεύγουν μόνοι τους επειδή οι προσδοκίες τους απαιτούν περισσότερα από σένα και κάποιοι άλλοι δε φεύγουν με τίποτα, επειδή η μόνη προσδοκία τους είσαι εσύ.
Ανώριμες προσδοκίες. Σαν από καιρό έτοιμες να παραμείνουν ανεκπλήρωτες. Οι άνθρωποι θέλεις να έχουν μία χρησιμότητα στη ζωή σου, να παραμένουν. Αλλά πρέπει να έχεις και χώρο στην καρδιά σου, να έχεις διάθεση και λιακάδα στη ζωή σου να τους ζεστάνεις. Πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα να δείξεις και συ σαν άνθρωπος τη χρησιμότητά σου.
Αλλά οι άνθρωποι πάντα θα μπαινοβγαίνουν. Πάντα θα ανοίγουν και θα κλείνουν πόρτες. Όπως ακριβώς ανοίγουν και κλείνουν τις καρδιές τους. Με κάθε ευκαιρία. Με την πρώτη βαρετή σκέψη, με το μικρότερο φόβο, με τη μεγαλύτερη απογοήτευση, με τον πιο αθώο εγωισμό. Άλλοι ωριμάζουν, άλλοι πληγώνονται, άλλοι απλώς δε μπορούν.
Οι άνθρωποι πάντα θα μπαινοβγαίνουν. Εσύ, πάντα θα ξέρεις πως οι καρδιές, όταν χρειάζεται, κλείνουν.