Γράφει η Ηρώ Παπαδάκη / δικηγόρος
Είναι αυτοί που δεν χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν. Απλά βλέπουν γύρω τους. Κεραίες τεντωμένες, αποφασισμένες, χωρίς ντροπή για τροχοπέδη. Είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται μέχρι το μεδούλι την πείρα των άλλων αποφεύγοντας τις ψυχοβγαλτικές και καθόλου ηρωικές προσωπικές μετωπικές συγκρούσεις. Δανεική πείρα το λένε και υπάρχει άφθονη.
Είναι οι τυχεροί για τους οποίους ο δρόμος της γνώσης δεν πέρασε μέσα από τον στεγνό, κακοτράχαλο, χωρίς καν σημάνσεις επικινδυνότητας, δρόμο της απώλειας. Είναι τα ανοιχτά μυαλά. Οι ελεύθερες πόρτες της αντίληψης, δεκτικές να αγκαλιάσουν το νέο, το διαφορετικό. Να παραδεχτούν σκύβοντας το κεφάλι και να αποδεχτούν κοιτώντας ψηλά. Χωρίς αντίσταση, παρακάμπτοντας μάχες άνισες και άσκοπες.
Παρατηρείς το μπουμπούκι που σκάει και όταν μεταμορφωθεί σε λουλούδι το κόβεις και το βάζεις στις πληγές. Και αυτές επουλώνονται. Είναι η άνοιξη.