Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Κάπου εκεί σε κάποια ερημική ακροποταμιά, σε μια μυστική και ήρεμη τοποθεσία, με το απαλό θρόισμα των φύλλων και κάτω από την σκιά των ψηλών δένδρων, θα δεις μια παρέα από θλιμμένες κοπέλες.
Μην μπερδευτείς δεν είναι ξωτικά, ούτε νύμφες του δάσους. Υπήρξαν κάποτε όμορφες, πλούσιες με γυαλιστερά ρούχα και με μια υπεροπτική παρουσία. Υπήρξαν κάποτε αισιόδοξες περήφανες και ευκολόπιστες.
Αν αφουγκραστείς θα ακούσεις το όνομά τους, το σιγομουρμουρίζουν τα φύλλα των δένδρων. Είναι οι υποσχέσεις των ανθρώπων. Αν τις πλησιάσεις θ΄ακούσεις το γοερό τους κλάμα. Θα δεις τα δάκρυα τους να κυλούν στο ποτάμι και εκείνο να φουσκώνει έτοιμο να πλημμυρίσει και να καταστρέψει την ομορφιά του τόπου. Οι υποσχέσεις πικραμένες και απογοητευμένες.
Και όταν πια το ποτάμι έχει αγριέψει και φουσκώσει από τα δάκρυα, τότε εμφανίζεται μια κόρη περήφανη και αγέρωχη. Δεν φοβάται το αγριεμένο ποτάμι. Οι υποσχέσεις την κοιτούν με δυσπιστία αλλά εκείνη διαβάζει τις ψυχές τους.
Περνάει ανάμεσα από τις κοπέλες, τις πιάνει τα χεριά, τις χαϊδεύει τα μαλλιά και τις σκουπίζει τα δάκρυα. Τις προσφέρει νερό και μόλις ξεδιψάσουν φεύγει… Και τότε εκείνες σταματούν τα δάκρυα, το ποτάμι ησυχάζει και ένας αναστεναγμός βγαίνει από τα στήθη τους.
Κανείς δεν ξέρει το όνομα εκείνης της κοπέλας. Αν όμως έχεις υπομονή και κάνεις απολυτή ησυχία θα ακούσεις τα φύλλα και τα κλαδιά στο πέρασμα της να την αποκαλούν ψιθυριστά… Αγάπη..
