Η πολυμεσική παράσταση Frida ΚΙ ΑΛΛΟ, σε κείμενο Κατερίνας Δαμβόγλου, αξιοποιεί τις αρχές των Fly Theatre – προσήλωση στον χώρο, τον ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι – για να ζωντανέψει μοναδικά και πρωτότυπα τη ζωή της Frida Kahlo.
Η παράσταση πραγματεύεται την ιστορία της ζωγράφου, τους φυσικούς περιορισμούς και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει ένα σύμπαν που κυριαρχείται από κίνηση και πάθος.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου ή αλλιώς “Φρίντα” μίλησε στο Myselvi.gr για την παράσταση.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο; Πώς πήρατε την απόφαση να γράψετε ένα έργο για τη Φρίντα;
Για να δούμε πώς ένας άνθρωπος, από άνθρωπος έχει γίνει σύμβολο. Για να δούμε πώς αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο αντιδρά σε αυτό. Ειδικά στο πλαίσιο του σημερινού καταναλωτισμού. Έχει πολύ πληροφορία επίτηδες. Έχει πολύ χρώμα, εικόνα, λόγο… κι αυτά επίτηδες. Για να εξετάσουμε πως η πληροφόρηση σωρηδόν μας κάνει αχόρταγους και άνευ εκπλήρωσης να επιθυμούμε να γίνουμε σαν αυτό το σύμβολο. Μα σήμερα, η πληθώρα πληροφοριών μας κρατά ανενημέρωτους και μανιακούς να κοιτάμε συνεχώς το έξω. Η Φρίντα, δεν κοιτούσε έξω. Κοιτούσε μέσα. Γι’ αυτό η παράσταση έχει και πολύ μαγεία και φαντασία. Η Φρίντα είχε πάθη, θάρρος, τόλμη. Παρά τους φόβους, τον εθισμό, την πρόωρη και συνεχή επαφή με το θάνατο, επιθυμούσε αγάπη. Την έδινε, την άρπαζε. Για τούτα μας μιλάει. Κυρίως, όμως, την επιλέξαμε γιατί είναι αξιοπερίεργη. Και συνεχώς επίκαιρη. Ίσως γιατί ένας άνθρωπος που ζωγράφιζε το μέσα του μπορεί να έρχεται και σε σχέση και σε αντίθεση με εμάς του σήμερα…
Πιο απλά, θέλαμε να δούμε τι έχει να μας πει.
Πώς νιώθετε να ενσαρκώνετε την εκρηκτική και ασυμβίβαστη ζωγράφο παρουσιάζοντας επί σκηνής τα βιώματα της;
Αν θέλετε το πιστεύετε. Μου δίνει δύναμη. Πολύ διαφορετική εμπειρία από την «Αγγελική», την προηγούμενη ηρωίδα, προσφυγόπουλα, που ενσάρκωσα. Εκείνη θυμάμαι να με είχε βαρύνει. Ενώ η Φρίντα, είναι μια φωτιά μέσα μου, που γίνεται έκρηξη στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Στις δουλειές που ακολούθησαν τη Φρίντα, δεν είχα την τύχη να το ξαναζήσω. Μπήκα, βλέπετε, πίσω από τη σκηνή ή, μάλλον, μπροστά της, σαν σκηνοθέτης. Μιλώ για το Λα Στράντα στην Πειραματική του Εθνικού Θεάτρου. Ακόμα και οι δουλειές που μας ένωσαν με τη Λίνα Νικολακοπούλου, ο Θοδωρής Βουτσικάκης πέρυσι, ο Γιώργος Περρής φέτος (θα μας χαρείτε εικαστικά εκεί), έχουν πολύ δημιουργία, ναι. Η επιστροφή, όμως, στη Φρίντα ειδικά, μου προσφέρει εκτόνωση και δύναμη. Μου είχε λείψει αυτή η φωτιά και χαίρομαι κάθε φορά που ξανασυναντιόμαστε. Θα ήθελα να μπορέσω να βιώσω κάτι αντίστοιχο στις νέες μας δημιουργίες. Θα φανεί.
Τι μηνύματα παίρνει το κοινό από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Αχ και να ήξερα… Μόνο υποψίες έχω. Μπορεί να παίρνουν το μήνυμα της αγάπης ή του θάρρους. Ή της ειλικρίνειας. Ή της τέχνης. Ο καθείς κι η στιγμή του. Είναι τόσο σχετικό με το πόσο ανοιχτοί, ξεκούραστοι -ή και μπαϊλντισμένοι – είμαστε. Γι’ αυτό και δεν απαντώ ξεκάθαρα. Ούτε εγώ θέλω να επιβάλλω το δικό μου μήνυμα στο θεατή. Δεν μου μοιάζει να είναι η θέση του θεάτρου τέτοια. Το θέατρο μιλά για κάθαρση, για εξαγνισμό….αυτό το μεταφράζω , όχι ως διδαχή αλλά ως ελευθερία. Την ουσιαστική ελευθερία, της ψυχής. Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, το θεατή ελεύθερο. Α! Να άλλο ένα μήνυμα, Να θυμόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι.
Πώς βιώνετε εσείς την ανταπόκριση του κόσμου;
Όμορφη ερώτηση που μου κάνετε! Ναι βίωμα είναι, ούτε παρατήρηση ούτε σκέψη. Βίωμα. Σα μια μεγάλη αγκαλιά. Από αυτές που μας κάνουν και λύνονται όλοι οι κόμποι μας. Μερικές φορές αυτό προκαλεί δάκρυα. Αλλά αυτό είναι καλό. Κάθαρση.
