Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Μια μαγική σελήνη, μια κόκκινη καρφίτσα στο πέτο του ουρανού, που θες να την κλέψεις και να την φορέσεις, εκεί, πάνω στο μέρος της καρδιάς σου. Ένα μενταγιόν που κρέμεται στο λαιμό του ουρανού κλέβοντας την δόξα της απεραντοσύνης του.
Ένας φωτεινός προβολέας που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να του κρυφτεί. Προδίδει δάκρυα αναστεναγμούς μελαγχολία κρυφούς έρωτες ανεκπλήρωτα όνειρα. Όσο και να κλείνεις τα μάτια όσο και να προσπαθείς να κρυφτείς από το εκτυφλωτικό φως αυτού του προβολέα εκείνο βρίσκει τον τρόπο και τρυπώνει.
Μια κλέφτρα σελήνη που ζηλεύει το φως του Ήλιου. Του το κλέβει αλλά μόνο το φως του και όχι την θέρμη του. Στέκεται εκεί ψυχρή και απόμακρη περήφανη για την επίτευξη του στόχου της. Ειρωνικά χαμογελά και μαγνητίζει τα βλέμματα όλων μας.
Εγωίστρια που δεν αφήνει την νύχτα να απλώσει τον σκοτεινό της μανδύα και να τυλίξει την πλάση. Ατρόμητη και αγέρωχη στέκει στο βάθρο της εξουσίας της και γύρω της τα άστρα την προσκυνούν. Άγρυπνη και αδάμαστη ακόμη και στην αίγλη της θάλασσας.
Μαγική και απόκοσμη είμαστε στο έλεος της. Την περιμένουμε με λαχτάρα και όταν τελικά την έχουμε θέλουμε να την σβήσουμε σαν να κρατούμε έναν σπόγγο στα χέρια. Κάθε μήνας και μια πανσέληνος αλλά αυτή η πύρινη, δώρο για τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τους ονειροπόλους.
Πανσέληνος είναι θα περάσει και μαζί της θα πάρει την θλίψη μας και την λαχτάρα μας για το ακατόρθωτο.