Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Είμαστε πολλοί τυχεροί σαν λαός που έχουμε πλούσια ελληνική μυθολογία. Προσωπικά επιλέγω τον ξεχωριστό μύθο με τις αλκυονίδες μέρες. Είναι εκείνες οι ημέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που επικρατεί καλός καιρός και ηλιοφάνεια.
Σύμφωνα με τον μύθο η Αλκυόνη, κόρη του άρχοντα των ανέμων, Αίολου, μια πανέμορφη κοπέλα, μαζί με τον άντρα της, βασιλιά Κήυκο, καυχήθηκαν πως είναι πιο ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι από το Δία και την Ήρα. Ο Δίας θυμωμένος από την ασέβεια και την ύβρη κάποια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ’ ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας και να πνιγεί.
Όταν το έμαθε η Αλκυόνη πήγε με αγωνία στ’ ακρογιάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει η θάλασσα. Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα. Μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της. Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί. Ένα πανέμορφο πουλί που πέρα από την ομορφιά του συμβολίζει τη γαλήνη, την προστασία και τον έρωτα για τον σύντροφο της.
Όμως η δυστυχία της δεν σταμάτησε εκεί, αφού ήταν αναγκασμένη να γεννά τα αυγά της στα βράχια της θάλασσας μέσα στην καρδιά του χειμώνα, με αποτέλεσμα να τα αρπάζουν τα μανιασμένα κύματα. Κι όμως εκείνη παρά τον σπαραγμό της συνέχισε να πετά ελεύθερη. Και πάλι ο Δίας θεώρησε ότι ήταν πολύ αυστηρός μαζί της και έδωσε εντολή στα κύματα και τους ανέμους να ησυχάζουν για δεκατέσσερις μέρες το χειμώνα.
Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας, που είναι όμορφη, αφού έχουμε την δυνατότητα να ξυπνάμε, να ανασαίνουμε και να αγαπάμε, αλλά μέσα στην ψυχή μας κουβαλάμε την βαρυχειμωνιά και το σκοτάδι της απελπισίας. Κουβαλάμε τον θυμωμένο χειμώνα που φέρνει τις καταιγίδες. Τον άγριο χειμώνα με τις μεγάλες νύχτες. Οι μανιασμένοι άνεμοι ξεριζώνουν οτιδήποτε όμορφο πάει να ανθίσει και οι βροχές παγωμένα δάκρυα στις καρδιές μας, παγώνουν τις λέξεις μας και τις ματιές μας. Τα όνειρα μας και οι ελπίδες μας χτυπιούνται από τα μανιασμένα κύματα και χάνονται, πεθαίνουν.
Και τότε, μια μαγική στιγμή, έρχεται η άνοιξη και η ηλιοφάνεια. Φεύγει η ομίχλη που σκεπάζει τα μάτια μας, εξαφανίζεται η πάχνη που υπάρχει στις καρδιές μας, ζεσταίνεται η ψυχή από τον ήλιο και ξαναρχίζει να ελπίζει και να ονειρεύεται. Είναι εκείνες οι στιγμές που μας δίνουν δύναμη, θάρρος και ελπίδα ότι υπάρχει και η καλοκαιρία. Είναι εκείνες οι στιγμές που ανακτούμε την χαμένη μας αισιοδοξία.
