Γράφει ο Ηλίας Τάσκου / δημοσιογράφος / iliasamfipoli@gmail
Με τον όρο αυτοβιογραφία χαρακτηρίζουμε ένα αφηγηματικό κείμενο, στο οποίο ένας άνθρωπος γράφει ο ίδιος την ιστορία της ζωής του. Για κάποιους σήμερα η αυτοβιογραφία από λογοτεχνικής πλευράς, δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Και ίσως να μην έχουν άδικο αφού τις περισσότερες φορές οι σημερινές αυτοβιογραφίες περιέχουν κείμενα που έχουν γραφτεί κατά παραγγελία, όχι από τον ίδιο τον αυτοβιογραφούμενο αλλά από κάποιον συγγραφέα επαγγελματία.
Λίγο πριν τις γιορτές κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του ηθοποιού Γιώργου Γεωργίου «Θεατρίνος… Ρόλοι Μιας Ζωής».( Εκδόσεις Όστρια). Ένας ατόφιος θεατρίνος που μπορεί να μην είχα την τιμή να τον απολαύσω επάνω στη σκηνή, ωστόσο τον θυμάμαι από τους ρόλους του σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Δεν ήταν ποτέ ο απόλυτος πρωταγωνιστής αλλά ήταν και είναι ένα αστέρι στο χώρο του θεάματος. 42 χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας δεν είναι λίγα.Όλη αυτή η διαδρομή έπρεπε να αποτυπωθεί στο χαρτί, να γίνει βιβλίο, με τον τρόπο του έγινε. Άλλωστε ποτέ η αυτοβιογραφία, ως κείμενο συγγραφικό, δεν κινδυνεύει να γίνει «αγιογραφία».
Ο Γιώργος Γεωργίου για μία ακόμη ήταν αληθινός. Όπως ακριβώς τον είχε μάθει το κοινό του. Μέσα από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου μεταφέρεσαι σε μία άλλη Ελλάδα. Αυτήν που όλοι μας έχουμε γνωρίσει μέσα από τον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο. Από την αρχή ο κύριος Γεωργίου πετυχαίνει αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε αυτοβιογραφία. Να είναι ένα ντοκουμέντο, όχι μόνο για το πρόσωπο που αυτοβιογραφείται αλλά και για την εποχή του.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μια αυτοβιογραφία, «μένει στα μισά του δρόμου». Στο βιβλίο «Θεατρίνος… Ρόλοι Μιας Ζωής» έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε όλα όσα έζησε ένα παιδί, από τα πρώτα φτωχικά χρόνια του, μέχρι και σήμερα. Ακόμη και κάποιες οδυνηρές παιδικές εμπειρίες. Η διαδρομή μιας ζωής σε όλες τις πτυχές της, τη σχέση του με συναδέλφους, τις χαρούμενες αλλά και συγκινητικές στιγμές που ζει ο κάθε θεατρίνος μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες. Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο πλησίασε τους ρόλους που έπρεπε να υποδυθεί. Όσοι μικροί και αν ήταν. Πραγματικό παράδειγμα για τους νέους ηθοποιούς, οι οποίοι, μάλλον έχουν ξεχάσει να μαθαίνουν και να αγαπούν τους ρόλους τους. Να μπαίνουν μέσα σε αυτούς, να γίνονται ένα.
Και επειδή ο κύριος Γεωργίου είναι πολύ αληθινός, στις σελίδες του βιβλίου του έκανε λόγο και για τις αποτυχίες του στο θέατρο. Άλλωστε στο φινάλε του βιβλίου του κάνει λόγο για το «μότο» της ζωής του: «Η αποτυχία είναι για τους επιτυχημένους».
Νομίζω ότι όλοι μας χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον Γιώργο Γεωργίου για το αυτοβιογραφικό του βιβλίο καθώς μέσα από τις σελίδες του πονήματος του, όχι απλά καταγράφει αλλά μας μεταφέρει σελίδες από τη ζωή του, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πηγή πληροφοριών για την ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου. Είναι η πλέον αντικειμενική και αξιόπιστη αυτοβιογραφία ηθοποιού που έχω διαβάσει καθώς πετυχαίνει – με τον καλύτερο τρόπο – να κατανοήσουμε πώς βλέπει τον εαυτό του και την «θεατρική κοινότητα» στην οποία ζει. Όσο για το αν κάποιοι ενοχλήθηκαν από τις αλήθειες του, τότε όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ίδιος: «…ας μην διέπρατταν τις πράξεις ή τα τότε λάθη τους»!
