Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής
Δεν γνωρίζω πόσοι αναγνώστες και πόσες αναγνώστριες θ’ αναγνωρίσουν στοιχεία του εαυτού τους, πίσω από αυτό το post…
Η εμπειρία ωστόσο από τη συμβουλευτική υποστήριξη, μου έδειξε πως πολλοί είναι οι άνθρωποι που ασκούν σκληρή, ανελέητη κριτική στον εαυτό τους καθημερινά, για λάθη, παραλείψεις, πράγματα που δεν ειπώθηκαν, ενέργειες που δεν έγιναν…
Οι άνθρωποι με ευαισθησία, που προσπαθούν ειλικρινά να δουν τι πήγε λάθος και να διορθώσουν στη ζωή τους προβλήματα σε οποιαδήποτε σχέση (επαγγελματική, οικογενειακή, φιλική, γονεϊκή, ερωτική), πολύ συχνά ξεπερνούν τα όρια της αυτοκριτικής και βασανίζουν υπερβολικά τον εαυτό τους, επιδίδοντάς του το φταίξιμο… για όλα…
Είναι αυτή η υιοθέτηση της ενοχικής συμπεριφοράς που συνδέεται άμεσα με την έλλειψη αυτοεκτίμησης, τη μειωμένη αυτοπεποίθηση και πολλές φορές την εκδικητική στάση απέναντι στον εαυτό μας και τα λάθη μας.
Τα λάθη μας ωστόσο, αυτά που θεωρούμε ότι δεν κάναμε σωστά ως γονείς, σύντροφοι, εργαζόμενοι, φίλοι, είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης. Κάνουμε λάθη γιατί αναλαμβάνουμε να κάνουμε κάτι, γιατί προσπαθούμε, γιατί είμαστε άνθρωποι και είναι μέσα στη φύση μας να κάνουμε λάθη…Γιατί είναι αναγκαία αυτή η διαδικασία του λάθους; μα για να προχωρήσουμε, να μάθουμε, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανεκκινήσουμε….
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να πάρουμε μια απόσταση από το λάθος, να ελαχιστοποιήσουμε όσο γίνεται τη συναισθηματική φόρτιση, να το αντιμετωπίσουμε σαν κάτι για το οποίο ένας φίλος μας ζητά την άποψη και τη συμβουλή μας…και τότε θα ξεχωρίσουμε “την ήρα από το στάρι”, θα δούμε τι κρατάμε ως εμπειρία, τι μας έμαθε, τι μας δίδαξε για τους ανθρώπους, για συμπεριφορές, για καταστάσεις…τι θα προσπαθήσουμε να μην ξανακάνουμε λάθος στο μέλλον.
Και λέω θα προσπαθήσουμε, γιατί η εδραίωση της εμπειρίας, η συνειδητοποίηση των λάθος επιλογών και η βιωματική αξιοποίησή τους, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπαίνει ανάμεσα αυτή η ταλαίπωρη ψυχή, που παραμερίζει τη λογική και προσπαθεί και πάλι να κάνει του κεφαλιού της…ΟΜΩΣ έχει μεγάλη σημασία να κρατήσουμε από τον πόνο και τις συνέπειες των λαθών, όχι το ανελέητο αυτομαστίγωμα του εαυτού μας, αλλά την επιθυμία να τον βοηθήσουμε, να του συμπαρασταθούμε, να τον πείσουμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι τραγικό και μη αναστρέψιμο…
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας, η απόκτηση συναισθηματικής ωριμότητας, φέρνει μαζί της σταθερότητα, ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Και “όσοι έχουν ώριμη και σθεναρή ψυχή, δεν στηρίζονται στην αποδοχή των άλλων….πιστεύουν στον εαυτό τους” …γιατί πρώτα από όλα έχουν μάθει να τον αγαπούν και να τον αποδέχονται οι ίδιοι…με όλα του τα λάθη!
