Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Φεύγω, έφτασε η ώρα να το πω, ήρθε επιτέλους η ώρα που βρήκα την δύναμη να το πράξω. Φεύγω από όλες τις αναμνήσεις που μου είχαν υποσχεθεί πως πάντα θα μου χαμογελούσαν και πως θα ζούσα στον παράδεισο. Φεύγω από την συνεχόμενη μουδιασμένη σκέψη.
Φεύγω από βλέμματα κενά και άδεια. Παραιτούμαι από το σόου που με έχουν αναγκάσει να δίνω σαν μαριονέτα. Φεύγω από την απέραντη σιωπή και την ερημιά της ψυχής. Φεύγω από φουρτουνιασμένες θάλασσες και γκρίζους ουρανούς που φέρνουν ανεμοστρόβιλους, από φλογισμένα μάτια και πυρωμένους έρωτες, από λέξεις που δεν αγγίζουν την ψυχή μου.
Φεύγω από ερωτήσεις που βιάστηκα να τις ξοδέψω χωρίς να έχω πάρει απαντήσεις. Φεύγω από υποσχέσεις που πονάνε, από χείλη που δεν τραγουδούν χαρούμενες μελωδίες. Φεύγω από λόγια που δεν αντηχούν ωραία, που πνίγουν και γεμίζουν πληγές στην καρδιά.
Φεύγω από χλωμές απουσίες και μαύρα όνειρα, από αξημέρωτες νύχτες και μουντές ημέρες. Φεύγω από δάκρυα που έφερναν οι ανεκπλήρωτοι όρκοι και από όμορφα παραμύθια που έσπερναν πανικό. Φεύγω από ατέλειωτες περιπλανήσεις δίχως προορισμό. φεύγω από αποφάσεις που βαραίνουν. Φεύγω από θαμπωμένους εγωισμούς και σημαδεμένες αγκαλιές.
Φεύγω από κρυσταλλένιους ουρανούς που μου χαράκωναν την ψυχή. Φεύγω από δευτέρες ευκαιρίες και λάθος επιλογές που θυσιάστηκαν στον βωμό του φόβου της μοναξιάς. Φεύγω από ολέθρια λάθη και από φρούδες ελπίδες που μου σαμποτάριζαν την ευτυχία.
Δεν χασομερώ άλλο πια….φεύγω!!