Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Παίρνεις έναν δρόμο και περπατάς. Άλλοτε με γρήγορο βήμα και άλλοτε με αργό. Βρίσκεις ανηφόρες που σε δυσκολεύουν, αλλά όσες φορές και εάν έχεις αποφασίσει να τα παρατήσεις άλλες τόσες φορές βρίσκεις τη δύναμη και το κουράγιο να τις ανέβεις και ταυτόχρονα παρακαλάς να έρθει η κατηφόρα να σε ξεκουράσει.
Και όταν επιτέλους έρχεται μια κατηφόρα τότε η ταχύτητα που αναπτύσσεις σε κουράζει ακόμη περισσότερο. Προσπαθείς να βάλεις φρένο στην πορεία σου, να σταματήσεις λιγάκι για να πάρεις μια ανάσα, να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.
Άλλοτε ο δρόμος σου είναι χωματόδρομος με χαλίκια που μπαίνουν στα παπούτσια σου και σου τραυματίζουν τα πόδια. Σε σταματούν από την πορεία σου. Άλλοτε πάλι είναι άσφαλτος, λεία και επίπεδη που στην αρχή σου αρέσει αλλά όσο περπατάς επάνω της αντιλαμβάνεσαι πόσο μονότονη είναι αυτή η διαδρομή.
Παίρνεις έναν δρόμο και περπατάς. Και μαζί σου περπατούν και άλλοι. Άλλους τους προσπερνάς και τους αφήνεις πίσω σου, άλλους τους έχεις δίπλα σου και σε συντροφεύουν στην διαδρομή σου αυτή. Άλλοι πάλι σε προσπερνούν και καμιά φορά μπαίνουν και εμπόδιο στην πορεία σου. Αυτούς άφησέ τους και έξυπνα απόφυγε τα εμπόδια που σου βάζουν. Μην τους ακολουθήσεις αλλά ούτε και να προσπαθήσεις να τους φτάσεις. Θα κουραστείς και θα απογοητευθείς, που από την βιασύνη σου δεν απόλαυσες την διαδρομή.
Στον δρόμο σου θα συναντήσεις και κουρασμένους που τα έχουν παρατήσει. Άπλωσε τους το χέρι και επέμεινε να σε ακολουθήσουν. Όταν ανακτήσουν τις δυνάμεις τους άφησε τους να συνεχίσουν την πορεία τους.
Η ζωή σου είναι σαν αυτό τον δρόμο και στο χέρι σου είναι πως θα τον ακολουθήσεις, πόσο θα απολαύσεις την διαδρομή και πόσους συνοδοιπόρους θα έχεις μαζί σου.