Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής / Msc Σχολικής Ψυχολογίας
Ένα post, ένα tweet, ένα string και μια γραβάτα …
ή πώς να διδάξουμε στα παιδιά μας τη ρητορική του μίσους στο Διαδίκτυο …
Η ραγδαία εξάπλωση των κοινωνικών δικτύων έχει ως αποτέλεσμα την ταχύτατη διάδοση της είδησης και την αναπαραγωγή της σε όλα τα μέσα. Οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ βασίζουν πλέον τα ειδησεογραφικά τους ρεπορτάζ σε ανακοινώσεις και κριτική που οι πολιτικοί θεωρούν σκόπιμο να ασκήσουν, όχι πλέον μέσω συνεντεύξεων, συμμετοχής σε τηλεοπτικά πάνελ και ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά μέσω επιγραμματικών δηλώσεων στα κοινωνικά δίκτυα.
Οι 140 χαρακτήρες ενός tweet, αρκούν για γίνεις το πρόσωπο της ημέρας, ν’ αναπαραγάγουν άπαντες τη “σοφία” που σκαρφίστηκες και να αποκτάς πολύ περισσότερα από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που το 1968 ο Andy Warhol θεώρησε ότι αντιστοιχούν στον καθένα μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων ημερών ο Θεσσαλονικιός δικηγόρος που με την ανάρτησή του στο facebook και την κορυφαία ατάκα για “το τραγικότατο φαινόμενο της παντελώς αγύμναστης – πλαδαρής Ελληνίδας γκόμενας” από το beach bar στη Σιθωνία της Χαλκιδικής, βρέθηκε να κάνει δηλώσεις σε όλα τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια και κατάφερε να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και χιλιάδες αντιφατικά σχόλια γύρω από το άτομό του.
Το επόμενο διαδικτυακό χτύπημα πραγματοποιήθηκε από εγχώριο πολιτικό, αρχηγό κόμματος που κατάφερε με το tweet του να μεταστρέψει τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τον Υπουργό Εξωτερικών κ. Τσακαλώτο που εκπροσωπώντας τη χώρα μας, πρωταγωνιστούσε στη συνεδρίαση του ESM στο Λουξεμβούργο, την Πέμπτη 15/06/2017, στις αντιδράσεις που προκλήθηκαν στην εγχώρια και τη διεθνή πολιτική σκηνή από μια γελοία γραβάτα και τους συνεκδοχικούς συμβολισμούς της.
Η ανάρτηση έμεινε στον αέρα για 6 λεπτά, προκάλεσε χιονοστιβάδα αντιδράσεων που πυροδοτήθηκαν επιπλέον από την ατυχή προσπάθεια του πολιτικού να διασκεδάσει στη συνέχεια τις εντυπώσεις, αποδίδοντας την ενέργεια σε λάθος του παιδιού του “που χρησιμοποίησε το δικό του iPad και μπήκε κατά λάθος στον δικό του λογαριασμό ….” και ανέβασε δηλ. το παιδί αυτή τη γραβάτα, συνδυάζοντας τυχαία και αβίαστα πολιτικό timing, πολιτικό χιούμορ και γνώση σε παλαιότερες αναφορές του Πρωθυπουργού….
Το θέμα είναι ενδεικτικό του ήθους των ανθρώπων και της δυνατότητας μέσω της τεχνολογίας αυτό να πολλαπλασιάζεται, να αναπαράγεται και να διαμορφώνει τους όρους της κοινωνικής συμπεριφοράς. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που έχει ενδιαφέρον και προβληματίζει, είναι η δυνατότητα που δόθηκε σε εκατοντάδες ανθρώπους να αναπαράγουν τις αναρτήσεις αυτές και να σχολιάσουν σαν σε ρωμαϊκή αρένα, καταστάσεις και προσωπικές απόψεις εκδηλώνοντας παράλληλα ανερυθρίαστα και χυδαία κάθε ποταπό συναίσθημα στο όνομα της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο. Παρακολούθησα ανθρώπους αγνώστους μεταξύ τους να αντιδικούν για το παιδί του πολιτικού ή για το αν έχει δίκιο ο Θεσσαλονικιός δικηγόρος για τις «ζελεδένιες κοιλιές και τους πεσμένους γλουτούς» των λουομένων γυναικών στη Χαλκιδική.
Και το θέμα είναι πόση κριτική ικανότητα και εμπειρία ζωής, έχουν οι νεαροί χρήστες του Διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων να προβάλουν αντιστάσεις σε όλη αυτή την παρακμή της αισθητικής, της ιεράρχησης του τι είναι σημαντικό και πρέπει να αποτελεί πρότυπο και τι όχι, στην προβολή της μαγκιάς, της χαζοεξυπνάδας, της αγένειας ως μέσο προσωπικής ανάδειξης, δημοσιότητας, άσκησης επιρροής.
Γιατί κακά τα ψέματα και ο δικηγόρος πέρασε σε 5 λεπτά από την ανωνυμία στη δημοσιότητα και είναι πλέον αναγνωρίσιμο το όνομά του και ο πολιτικός είδε το όνομά του να αναπαράγεται σε δημοσιεύματα που δεν αφορούσαν φυσικά την άσκηση πολιτικής και τη διατύπωση πολιτικής γνώμης, αλλά την επίδειξη φτηνού χιούμορ…
Δε βαριέσαι όμως βρε αδερφέ, δεν έχει σημασία σε αυτό τον τόπο γιατί σε συζητάνε…αρκεί να προφέρουν σωστά το όνομά σου, όπως είπε κάποτε και ένας άλλος πολιτικός.
Έτσι δεν είναι;
Υστ: μόνο το χιούμορ μας σώζει…
Έτσι σκέφτηκε και η Έλενα Ακρίτα που σχολίασε την ανάρτηση του Θεσσαλονικιού δικηγόρου με την παρακάτω ανάρτηση:
“Απαγορεύεται η είσοδος στις παραλίες, κυρίες μου. Ο πίνακας “Τρεις Χάριτες” του Ρούμπενς εκτιμάται στα 50 εκατομμύρια δολάρια. Άμα τον χαρίσουν σε κανένα δικηγόρο να μην τον πάρει”.
