Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής / Msc Σχολικής Ψυχολογίας
Η ζωή είναι ένας ατελείωτος αγώνας..μια αδιάκοπη προσπάθεια που ξεκινά το πρωί και που δεν ξέρεις που θα καταλήξει το βράδυ.
Πολύ συχνά νιώθει κανείς πως τα ψυχικά του αποθέματα τελειώνουν, πως οι δυνάμεις του σωματικές και διανοητικές δεν επαρκούν πια, πως αντικρύζει ένα τοίχο και πως κάθε τι που κάνει δεν έχει αντίκρισμα, αποτέλεσμα, σκοπό…
Πόσες φορές δεν αισθανθήκατε πως δεν έχει νόημα η προσπάθεια, πως πάτε να πείσετε τον εαυτό σας ότι πρέπει..πρέπει οπωσδήποτε να ξανασηκωθεί και να προσπαθήσει;
Και να εκεί που είσαι αισιόδοξος και λες τον εαυτό σου “πάμε“, τρως μια ακόμη σφαλιάρα από τη ζωή και επιστρέφεις στα ίδια.
Στις συναντήσεις συμβουλευτικής, άνθρωποι όλων των ηλικιών, επαγγελματικής προέλευσης, κοινωνικής διαστρωμάτωσης, διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, συγκλίνουν και συμφωνούν πως η κατάσταση που περιγράφω είναι τόσο οικεία που θαρρούν πως περιγράφει ακριβώς αυτό που βιώνουν..
“Το έργο το έχω ξαναδεί..το θέμα είναι τι κάνουμε; “, είναι το ερώτημα που επιστρέφει επιτακτικά ζητώντας λύση.
Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μας, ευτυχώς τα αντιμετωπίζουμε με την εξωστρέφεια που μας διακρίνει ως λαός, με το «μοίρασμα» των όσων μας βαραίνουν πάνω σε ένα φλιτζάνι καφέ, με την ενασχόληση για ορισμένους με τα κοινωνικά δίκτυα…με ό,τι μπορεί τέλος πάντων ο καθένας.
Στις γυναικείες παρέες, είναι κοινός τόπος, οι συνεδρίες από το τηλέφωνο, από το chat στο messenger, από τον καφέ με τις φίλες που κρατάει ώρες…
Το θέμα όμως δεν είναι απλώς το μοίρασμα..καλό δεν λέω, αρκεί αυτός που μοιράζεσαι μαζί του τον προβληματισμό σου, να μπορεί να σε ακούσει ενεργητικά, να μην επηρεάσει την κρίση και τις αποφάσεις σου μέσα από το πρίσμα της δικής του «ταυτότητας».
Τι εννοώ με τον όρο “ταυτότητα“;
Ο καθένας και η καθεμιά μας, όταν γινόμαστε κοινωνοί μιας συζήτησης, ενός προβληματισμού από ένα φίλο, μοιραία μεταφέρουμε τη δική μας προσωπική εμπειρία, τα βιώματα μας, το σύστημα αξιών που έχουμε για τη ζωή..
Να πω ένα παράδειγμα: δεν μπορείς να συστήνεις σε μια φίλη που ζει δυστυχισμένη σε ένα γάμο, να παραμείνει για πάντα εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που οδηγεί σε ψυχοσωματικές παθήσεις, επειδή εκτιμάς ΕΣΥ ότι είναι κοινωνικά επιλήψιμο ένα διαζύγιο, γιατί σύμφωνα με το δικό σου αξιακό σύστημα, η κοινωνία δεν είναι ανεκτική, οι σχέσεις όλες έχουν προβλήματα και συνεπώς είναι κάτι συνηθισμένο και πρέπει να το αποδεχθεί και να κάνει απλώς υπομονή. Αυτή η λύση που προτείνεται, είναι μία οπτική με την οποία εσύ θα προσπαθούσες να διαχειριστείς αυτό το πρόβλημα. Τι γίνεται όμως με τον άνθρωπο που βιώνει το πρόβλημα και πόσο ταιριαστό στο δικό του χαρακτήρα είναι αυτό που προτείνεις;
Οι φίλοι ως “ακροατές“ ενός προβλήματος μοιραία νιώθουν ότι πρέπει λέγοντας τη γνώμη τους, να δώσουν λύσεις άμεσες και αποτελεσματικές στον συνομιλητή τους…
Μεγάλο λάθος..ο ενεργητικός ακροατής είναι αποτελεσματικός …απλώς με το να ακούει..οι λύσεις πάντοτε βρίσκονται μέσα μας..αρκεί να βρεθεί διέξοδος να διατυπωθούν, να σηματοδοτηθούν και να αποκτήσουν σαφή αποτύπωση.
Η εξεύρεση της λύσης, απαιτεί πρωτίστως οριοθέτηση του προβλήματος..να τι πρέπει να κάνουμε μιλώντας για το πρόβλημά μας. Να του δώσουμε περίγραμμα, να το ντύσουμε με λόγια, να το περιγράψουμε με σαφήνεια και εκεί ακούγοντας μας να το διατυπώνουμε μπροστά σε ένα ενεργητικό ακροατή, σιγά σιγά ξεπροβάλλει η αρχή του νήματος που θα οδηγήσει στη λύση του..
Ιδανικά ο ρόλος του ενεργητικού ακροατή, πρέπει να ανήκει σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας που είναι σε θέση να βοηθήσει με βάση τις γνώσεις και την εμπειρία του.
Αυτό που χρειάζεται και που μπορούμε να μάθουμε να κάνουμε, είναι να βάλουμε σε σειρά τα “κουτάκια“ μας..η φράση ανήκει σε μια φίλη που καταφέρνει, έχει μάθει να οργανώνει τα όσα την κατακλύζουν σαν χιονοστιβάδα, προσπαθώντας καταρχάς να τα οργανώσει σε “κουτάκια” στο μυαλό της..και μετά τα πιάνει για να τα βάλει σε τάξη ένα ..ένα …
Έτσι λοιπόν, ένα..ένα τα θέματα, όχι όλα μαζί, σιγά σιγά θα βρουν τον δρόμο τους όλα..ξεκινάμε από τα εύκολα..τα βάζουμε σε σειρά και μετά ένα ..ένα..
Και όπως σας λέω και από τη ραδιοφωνική συχνότητα της ΕΡΤ Σερρών: φτάνει πια το αυτομαστίγωμα..να προσέχετε τον εαυτό σας και να τον αγαπάτε!