Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Τι σε πονάει πιο πολύ τώρα; Πες μου! Αυτή η άτιμη η διαίσθηση …αυτό πονάει;
Που ήταν εκεί εξ αρχής και σε κοιτούσε με ειρωνικό βλέμμα που σου μιλούσε άλλοτε ψιθυριστά και άλλοτε ούρλιαζε στα αυτιά σου. Για όλα σου μιλούσε. Σου τραβούσε τα χέρια για να πάψεις να δίνεις. Σε χαστούκιζε στην προσπάθειά της να σταματήσει αυτή την δοτικότητα σου.
Μα εσύ της έκλεινες το στόμα με όλη σου την δύναμη. Την κοιτούσες με αποστροφή. Την αγνοούσες. Και τώρα δίνεις μάχη με το είναι σου.
Και είναι η πιο σκληρή, η πιο επίπονη μάχη. Μια μάχη που μόνο εσύ λαβώνεσαι. Οι μάχες που έδωσες για ανθρώπους που αγάπησες, που φρόντισες, που νοιάστηκες, ανταμείφθηκαν με αχαριστία και αγνωμοσύνη. Η αλήθεια σου γύρισε με ψέμα, η καλοσύνη σου με αδιαφορία. Άντεχες και ανεχόσουν. Ένιωθες και καθόσουν. Έβλεπες κι έκλεινες τα μάτια.
Προτιμούσες να συντηρείς ένα ψέμα που με την αφέλεια σου το βάφτισες αγάπη. Παρέμενες αμετακίνητη και προσπαθούσες να παραβλέψεις τα σημάδια. Όλα μπροστά σου ανοιχτό βιβλίο πλέον, τα πάντα. Όσο και αν τα έκρυβες με μαεστρία κάτω από το χαλάκι, εκείνα τώρα έγιναν ένα βουνό και ορθώνονται μπροστά σου. Άδειασες από συναισθήματα. Τα έδωσες όλα και για εσένα κράτησες μόνο αδικία, πίκρα, δυστυχία, θλίψη, απογοήτευση, άρνηση, ντροπή.
Και πίστεψε με, αυτά είναι που πονάνε περισσότερο…. Τώρα φοβάσαι και το χάδι, δεν μπορείς να εμπιστευτείς άνθρωπο.
Τώρα όμως που έπαθες και έμαθες, πριν αποφασίσεις, κορίτσι μου, να δώσεις μάχη για κάποιον άλλον, αν πραγματικά αξίζει να παλέψεις δίπλα του, σταμάτα να αγνοείς τα σημάδια και άκου τη διαίσθησή σου.
Αυτή η άτιμη διαίσθηση σπάνια λαθεύει…