Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής
Διαβάζοντας μια έρευνα που έκανε ένα ζευγάρι ψυχολόγων στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, οι Carolyn Pape Cowan και Philip Cowan, αμφισβήτησα αρχικά τις διαπιστώσεις τους. Εκτιμούν πως είναι πολύ εύκολο να προβλέψουν πόσο καλά ψυχολογικά, κοινωνικά και σωματικά είναι ένα παιδί! Ποιο είναι το κλειδί γι’ αυτό; Φυσικά οι γονείς!
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους ερευνητές, επειδή τα παιδιά αντιγράφουν διαθέσεις και συμπεριφορές, αν βλέπουν και αλληλεπιδρούν με δυναμικούς και αισιόδοξους γονείς, τότε ενστερνίζονται μια αισιόδοξη και χαρούμενη στάση απέναντι στη ζωή. Ειδικότερα αν περνάνε δημιουργικές ώρες παιχνιδιού και επικοινωνίας με τους γονείς!
Μεγάλη κουβέντα σκέφτηκα…
Κοινή διαπίστωση στη σχετική βιβλιογραφία, είναι ότι κυρίαρχο ρόλο στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού κατέχει η σωστή επικοινωνία μεταξύ των δύο γονέων. Συγκεκριμένα, όσο πιο υγιείς και καλές είναι οι σχέσεις της μητέρας και του πατέρα, τόσο πιο εποικοδομητικό θα είναι και το οικογενειακό περιβάλλον. Τα παιδιά, ιδιαίτερα στις νηπιακές ηλικίες, μιμούνται τις συμπεριφορές των γονέων τους, επομένως οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, ώστε να μην περάσουν λανθασμένα μηνύματα στο υποσυνείδητο των παιδιών.
Συνεπώς συμπεραίνουμε, ότι γονείς που σέβονται ο ένας τον άλλο, που δεν μαλώνουν, που ακούν με προσοχή και δεν προσβάλλουν τον συνομιλητή τους, αποτελούν παράδειγμα παρόμοιας συμπεριφοράς και μίμησης από τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς εκτιμούν ότι ο γονεϊκός τους ρόλος εξαντλείτε στο να προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι χρειάζονται: σωστή εκπαίδευση, φροντίδα, ρούχα, καταναλωτικά αγαθά…
Πρώτο μέλημά τους όμως πρέπει πρωτίστως να είναι η μύηση των παιδιών στην αγάπη και το σεβασμό. Όταν όμως οι ίδιοι δε σέβονται ο ένας τον άλλον, είναι πολύ δύσκολο να πείσουν αυτό το παιδί να σεβαστεί τον οποιονδήποτε. Σ’ ένα περιβάλλον που ο πατέρας δεν αναγνωρίζει ούτε εκτιμά την προσωπικότητα της μητέρας και τ’ αντίστροφο, ανταγωνίζονται μεταξύ τους, σημειώνονται διαρκώς επικοί καβγάδες κι ασκείται βία λεκτική ή και σωματική, αυτό έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να μην είναι ήρεμο. Φοβάται την ισχυρή φιγούρα του γονέα και πολύ πιθανόν, καθώς θα ωριμάζει να την αντιπαθήσει, ενώ παράλληλα θα αναπτύξει βίαιες τάσεις κι ανάρμοστο λεξιλόγιο. Είναι μάλιστα πολύ πιθανόν να περάσει στο υποσυνείδητό του πως σε κάθε σχέση υπάρχει ένα θύμα κι ένας θύτης και να πορευτεί μ’ αυτές τις αξίες στην ενήλικη ζωή του.
Έτσι λένε οι έρευνες…
Σίγουρο είναι ότι όσο πιο υγιές είναι το οικογενειακό περιβάλλον, τόσο πιο ευτυχισμένο είναι και το παιδί που αναπτύσσεται σ’ αυτό. Τα παιδιά εισπράττουν την αγάπη και την εκτίμηση μεταξύ των γονέων τους κι έχουν μάλιστα την ανάγκη να βλέπουν τους ίδιους τους γονείς τους αγαπημένους κι ευτυχισμένους. Τότε αισθάνονται ασφαλή μέσα στην οικογένεια κι ικανοποιούνται στο έπακρο οι συναισθηματικές τους ανάγκες.
Διαφορετικά, είναι καλύτερα οι γονείς να μην προσπαθούν να κρύψουν τα προβλήματα στη σχέση τους, να επιλύουν τις διαφορές μεταξύ τους ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται τη λήψη σοβαρών αποφάσεων για τη σχέση τους. Διαφορετικά θα έρθει κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή των παιδιών τους, που θα διαπιστώσουν πόσο έντονα έχουν εγγραφεί στη μνήμη και στο υποσυνείδητό τους αυτές οι συμπεριφορές.
