Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Nαι ξέρω, είμαι αρκετά μεγάλη για να γράφω και να ζητώ δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Η αλήθεια είναι ότι έπαψα από καιρό να πιστεύω σε αυτόν, τον καλοκάγαθο γεράκο με την άσπρη γενειάδα την κόκκινη στολή και το έλκηθρο με τους ταράνδους. Ίσως γιατί έπαψα να είμαι παιδί, ίσως πάλι επειδή έπαψα να ελπίζω.
Αλλά κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα και ακούω τους γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά να γράψουν ένα γράμμα για τα δώρα που θέλουν, μπαίνω στον πειρασμό να επιθυμώ να το κάνω και εγώ.
Φέτος ξεκίνησα να γράφω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Δεν θα είναι ένα γράμμα που θα ταχυδρομηθεί αλλά είναι η επιθυμία μου, που θα την αποτυπώσω σε μια λευκή κόλλα χαρτιού.
Όχι, δεν θα ζητήσω υλικά αγαθά και δώρα με κόκκινους φιόγκους τυλιγμένα σε γυαλιστερά χαρτιά. Ίσως το δώρο που επιθυμώ να το έχουν σκεφτεί πολλοί από εμάς αλλά να διστάζουν να το ζητήσουν αφού φαντάζει αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Όμως εγώ πάντα κόντρα σε αυτά που ο καιρός προστάζει θα το ζητήσω. Άγιε μου Βασίλη, το δώρο που θέλω είναι να ξαναφτιάξεις τον κόσμο από την αρχή. Να γκρεμίσεις αυτόν τον υλιστικό κόσμο και στην θέση του να φτιάξεις έναν άλλον καινούργιο, που οι άνθρωποι θα απλώνουν τα χέρια στους συνανθρώπους τους και όχι τα όπλα και τις ξιφολόγχες.
Έναν καινούργιο κόσμο που στα χείλη όλων θα υπάρχουν μόνο ευχές, που θα συνυπάρχουν αρμονικά όλοι, ανεξαρτήτως χρώματος θρησκείας φυλής ή αναπηρίας. Έναν καινούργιο κόσμο που δεν θα υπάρχουν ασθένειες αλλά κυρίως «ψυχικά ασθενείς» που δημιουργούν τις ασθένειες.
Σου ζητώ να φτιάξεις έναν νέο κόσμο, που όλοι θα απολαμβάνουν την ομορφιά της θάλασσας και δεν θα ζουν με τον φόβο πόσα ακόμα παιδιά θα βγουν στην επιφάνεια πνιγμένα. Έναν κόσμο που το καταφύγιο του θα είναι η μεγάλη αγκαλιά, που δεν θα μαστίζεται από την φιλαργυρία και την δίψα για εξουσία, που δεν θα κρύβεται κανείς πίσω από επώνυμες υπογραφές ούτε πίσω από τεράστια κτήρια με μεγάλα γραφεία, έναν κόσμο καθαρό και αστραφτερό σαν τον γυαλί, που το φως του Ήλιου θα ζεσταίνει και θα αντανακλά το χαμόγελο των ανθρώπων.
Θέλω να φτιάξεις έναν καινούργιο κόσμο που δεν τσιγκουνεύεται στα συναισθήματα, οι καρδιές των ανθρώπων να ξεχειλίζουν από αγάπη και ανιδιοτέλεια, έναν κόσμο που ξέρει να βοηθάει και να στηρίζει όχι επειδή κάπου άκουσε ότι πρέπει να το κάνει, αλλά γιατί ο άνθρωπος δημιουργήθηκε γι’ αυτό τον σκοπό.
Να αγαπάει και να αγαπιέται, να βοηθάει και να βοηθιέται. Σου ζητώ να φτιάξεις έναν κόσμο αληθινό και όχι πλασματικό, με φως στις καρδιές και με χαμόγελο στα μάτια. Έχουμε χορτάσει από σκοτάδια και σκοτεινούς ανθρώπους.
Άγιε μου Βασίλη, ξέρω σου ζητάω το ακατόρθωτο αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να γεμίσεις τις καρδιές μας με αγάπη και εμείς μετά θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε αυτόν τον κόσμο και να φτιάξουμε έναν καινούργιο.