Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Αχ αυτά τα «αγγελάκια» της συμπόνιας!!!!! Αυτά τα όμορφα, ξέρετε σε ποια αναφέρομαι!!! Με το πορσελάνινο, κατάλευκο πρόσωπο και με τα ξανθά μαλάκια που πέφτουν όλο αφέλεια στο μέτωπο τους. Με τα γαλανά ματάκια, που σε κοιτάζουν με βλέμμα αγνό και συγκαταβατικό. Έχεις γνωρίσει τέτοια όμορφα και αθώα «αγγελάκια».
Και είσαι και χαρούμενη, που σου άπλωσαν τα χέρια τους και άνοιξαν για σένα την αγκαλιά τους. Αχ εκείνα τα «αγγελάκια», που ήρθαν ξαφνικά στην ζωή σου και με λόγια τρυφερά τους έβαλες στην καρδιά σου. Που ήταν σαν τον ήλιο, που τον άφησες να μπει για να φωτίσει την ζωή σου.
Κοιτά όμως, που σε μια στιγμή βαθύτερου στοχασμού διακρίνεις ότι ο ήλιος τους αρχίζει να ξεθωριάζει. Μια σκοτεινή σκιά διακρίνεται στο γαλάζιο τους βλέμμα. Μια σκιά που σε φοβίζει. Και προσπαθώντας να διώξεις την καχυποψία σου διακρίνεις ότι το χαμόγελο τους, που στην αρχή ήταν ζεστό τώρα έχει αλλάξει σε παγωμένο. Το καταλαβαίνεις γιατί αισθάνεσαι ένα ρίγος.
Τα χέρια τους, που στην αρχή σου απάλυναν τις πληγές σου τώρα τα αισθάνεσαι άγρια και τραχιά και σου τις ξαναματώνουν. Σε πονούν ακόμη περισσότερο. Και βουλιάζεις στις ενοχές σου. Μήπως το μυαλό σου παίζει αυτό το παιχνίδι; Μήπως είσαι πολύ καχύποπτη; Μήπως κάνεις τραγικό λάθος; Μήπως τελικά όλα ήταν μια πλάνη; Μια πλάνη που είχες τόσο πολύ ανάγκη να πιστέψεις για να νιώσεις ίσως λίγο καλύτερα. Για να νιώσεις ότι υπάρχουν αυτά τα «αγγελάκια», τα αληθινά.
Και εκεί ανάμεσα στις ενοχές σου και στην άρνησή σου αρχίζεις να καταλαβαίνεις και να ενώνεις τα κομμάτια του πάζλ. Αχ αυτά τα υποκριτικά «αγγελάκια», δαίμονες της αχαριστίας και της υποκρισίας. Τα «αγγελάκια» του αέρα, που θέλουν να ανήκουν παντού αλλά τελικά δεν είναι πουθενά.
«Αγγελάκια» μαϊντανοί, που περιφέρονται σε παρέες προς αναζήτηση της ταυτότητάς τους και επιβεβαίωση της ύπαρξής τους, εκθέτοντας την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους».
Αχ δαιμονισμένα μας «αγγελάκια», μάστορες της ηλιθιότητας σας ευχόμαστε να βρείτε αυτό ακριβώς που σας αξίζει. Την απαξίωσή μας.