Γράφει η Χρυσάνθη Παλάζη / Δρ. Παιδαγωγικής / Msc Σχολικής Ψυχολογίας
Τώρα τι με έπιασε να γράψω για τις γυναικοπαρέες δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Διαβάζω διάφορα άρθρα για τη συμβουλευτική υποστήριξη και τις δομές που έχουν προβλεφθεί να υπάρχουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οργανωμένα, συστηματικά για κάθε πρόβλημα που απασχολεί την οικογένεια, τους συντρόφους, τα παιδιά. “ Όνειρα θερινής νυχτός” για τη χώρα μας, που έχει βέβαια εξαιρετικούς επιστήμονες, αλλά η οικονομική κρίση δεν επιτρέπει δυστυχώς τέτοιες “πολυτέλειες” σε όλους τους ανθρώπους και οι δημόσιες δομές από την άλλη, δεν επαρκούν όσο φιλότιμα και αν ασκούν το έργο τους, οι άνθρωποι στο χώρο της ψυχικής υγείας.
Αυτές οι σκέψεις λοιπόν με οδήγησαν στη συνειδητοποίηση ότι στη χώρα μας, η ιδιοσυγκρασία και το ταπεραμέντο μας έχει δημιουργήσει άλλες διεξόδους για να αποφορτιζόμαστε. Τη στιγμή που τα πάντα γύρω μοιάζουν αδιέξοδα, που το μυαλό θολώνει και αδυνατεί να σκεφτεί λογικά, που το κεφάλι μοιάζει με χύτρα που αναζητά επειγόντως βαλβίδα αποσυμπίεσης…έρχεται σαν από μηχανής θεός, η γυναικοπαρέα να παίξει τον ρόλο του παρηγορητή, του συμβουλάτορα, του φίλου που προσφέρει ώμο για να κλάψεις και σωσίβιο για να πιαστείς.
Σε γυναικοκουβέντες, που αδυνατεί να παρακολουθήσει χωρίς να χάσει το μυαλό του ένας άνδρας, καθώς πελαγοδρομούν ανάμεσα στο χαρτομάνδηλο που σκουπίζει τη μάσκαρα που έφυγε από το κλάμα, την παρένθεση απάντησης στο τηλεφώνημα από το σπίτι που μοιάζει τόσο μα τόσο πιεστικό και που κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να δώσει εκείνη την ώρα λύση, το ξεγύμνωμα των συναισθημάτων που πονάνε, την ακύρωση ελπίδων, ονείρων που δίνανε λόγο ύπαρξης στη ζωή μας…όλα μπαίνουν στο τραπέζι πλάι στην κολλητή και πριν τελειώσει στο φλυτζάνι ο καφές, η γυναικοκουβέντα μοιάζει να φέρνει και πάλι πίσω από την ανάδρομη πορεία της, τη ζωή και την ελπίδα.
Πού να καταλάβει ένας άνδρας τι στο καλό μπορούν να λένε οι γυναίκες μεταξύ τους, στο τηλέφωνο, στον καφέ, στο πεζοδρόμιο σε μια τυχαία συνάντηση. Καθώς περνούν τα χρόνια μάλιστα κρατάς πολύτιμο φυλαχτό τις φίλες της καρδιάς σου. Αυτές που είναι λίγες, δεν φθονούν τη χαρά και την επιτυχία σου, σου λένε με βλέμμα καθαρό και από την ψυχή αλήθειες: από τα παραπανίσια κιλά που πήρες και σε αδικούν, μέχρι τον τρόπο που μιλάς στο παιδί ή στον άνδρα σου και μοιάζει να είναι λάθος.
Που είναι εκεί μέσα στη νύχτα όταν θέλεις να κλαις, με λόγο ή χωρίς, όταν νιώθεις να σε βάζουν κάτω οι δυσκολίες της ζωής, όταν δείχνουν να ματαιώνονται κόποι, συναισθήματα που επένδυσες, σχέσεις ζωής που αποδεικνύονται κάστρα χτισμένα στην άμμο. Και μοιάζουν να είναι σε αυτές τις κουβέντες το ίδιο συναρπαστικά σημαντικά, από την έννοια για τη ρίζα που θέλει βάψιμο, το νέο χρώμα που θα φορεθεί φέτος στις τσάντες, μέχρι η σχέση με το παιδί σου ή με τον άνδρα σου που σε φέρνει σε απόγνωση, ή οι δυσκολίες στη δουλειά που σε κάνουν να μένεις άυπνη ή σε οδηγούν σε κρίσεις πανικού. Και με την ίδια ευκολία, ξανακυλούμε στην κουβέντα για το τι φόρεσε η γυναίκα του Μακρόν στην επίσκεψή της στην Ελλάδα και πως στο καλό είναι δυνατόν ορισμένες γυναίκες- που μεταξύ μας δεν βλέπονται- να απολαμβάνουν τόση αγάπη, προσήλωση και έρωτα από τους άνδρες τους.
Από τις εποχές που η ζωή στην Ελλάδα, τραβούσε το δρόμο της και οι γυναίκες έπιαναν και ξέπλεκαν τα βάσανά τους, μικρά ή μεγάλα, στις αυλές των σπιτιών και τα φρεσκοβαμμένα σκαλοπάτια στα σοκάκια, μέχρι σήμερα που οι γυναικείες συνεδρίες λαμβάνουν χώρα στα lounge café, το νήμα που συνδέει τις γυναικείες άμυνες στην αναμέτρηση με τη ζωή και τις έννοιες της είναι ένα.
Η γυναικοπαρέα…του μοιράσματος, της ατελείωτης κουβέντας, του γέλιου που εναλλάσσεται με το κλάμα, του “κάνε καφέ να στα πω”..από κοντά, από το τηλέφωνο, διαδικτυακά…δεν έχει σημασία. Οι γυναίκες πάντα θα βρίσκουμε τον τρόπο να τα λέμε, να τα ξαναλέμε και να πορευόμαστε στη ζωή, νιώθοντας τουλάχιστον ότι δεν είμαστε μόνες…
Και σε αυτό θαρρώ πως οι άνδρες είναι λιγάκι αδικημένοι…άσε που όταν αυτοί κουβεντιάζουν η θεματολογία τους είναι συγκεκριμένη. Αλλά αυτό, που είναι πολύυυ μεγάλο θέμα, και λέω να το αφήσω για άλλο post.
