Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Ο αέρας δεν έχει θέση. Ούτε στην καλοκαιρία ούτε στην κακοκαιρία. Πάει μια εδώ και μια εκεί. Δεν μπορείς να τον δεις αλλά μόνο να τον αισθανθείς..
Δεν μπορείς να τον φυλακίσεις, να τον πιάσεις ή να τον οριοθετήσεις, να τον βάλεις σε κάποια θέση, μέσα στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στην ψυχή σου. Φυσάει δυνατά και χάνεται. Όπου και να τον τοποθετήσεις αυτός θα βρει τρόπο για να το σκάσει.
Εκεί που νομίζεις ότι σου δίνει χαρά με το απαλό αεράκι του, ξάφνου φουντώνει και τα σαρώνει όλα. Είναι ατρόμητος και δεν διστάζει σε τίποτα μπροστά. Χάνεται και κρύβεται πίσω από τα δένδρα και μέσα στις φυλλωσιές. Θυμώνει, ρίχνει φύλλα και κλαδιά και μήτε η θάλασσα και τα κύματα της τον δαμάζουν.
Κυρίαρχος σε όλα, τόσο ίδιος με την ζωή, που άλλοτε σου παίρνει, άλλοτε σου δίνει ή σου φέρνει και άλλοτε σε αφήνει να λιμνάσεις. Δεν έχει θέση ούτε στον έρωτα ούτε στο απαλό άγγιγμα των φιλιών αφού φέρνει θύελλες.
Σηκώνει σκόνη, δακρύζουν τα μάτια, σβήνονται τα χνάρια και δεν συμμορφώνεται όσες φορές και εάν τον μαλώσεις ή τον παρακαλέσεις. Ψάχνει πάντα να βρει την θέση του και το όνομα του, βοριάς ή νοτιάς.
Και αν εσύ στις χούφτες σου έχεις δυο φιλαράκια έτοιμα να ανθίσουν ο αέρας θα σου τα πάρει μακρυά. Καμιά φορά γίνεται ευχάριστος μα πόσο άτυχος είναι που δεν έχει θέση ούτε και σε βάθρο ψηλό.
