Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Και τι είναι ο έρωτας; ένα μπαλόνι με “αέρα κοπανιστό” που άλλοτε ξεφουσκώνει αργά και άλλοτε απότομα κάνοντας δυνατό κρότο. Όπως και να ‘ναι όμως, γρήγορα ξεφουσκώνει. Και τι μένει από έναν έρωτα; η αγάπη.
Αγάπη για εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε νιώσαμε έρωτα, που ζήσαμε μαζί του στιγμές και δημιουργήσαμε γλυκόπικρες αναμνήσεις. Η αγάπη είναι αυτή που μένει μαζί με τις αναμνήσεις μας.
Και στην προσπάθεια μας να ξεχάσουμε αυτά που νιώσαμε για εκείνον τον άνθρωπο την κρατάμε μέσα μας καλά φυλαγμένη, κρυμμένη και κλειδαμπαρωμένη.
Την θάβουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τσιγκουνευόμαστε να την δώσουμε μην τυχόν την ξοδέψουμε άσκοπα και δεν μπορέσουμε να την αναπληρώσουμε. Έρμαια στον φόβο ότι θα τελειώσει ή πως θα σταματήσουμε να αγαπάμε. Έκπτωση σε αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα.
Μα η αγάπη πάντα υπάρχει και πάντα θα έχουμε μεγάλα αποθέματα στην αποθήκη της καρδιάς μας. Ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε πως από την στιγμή που νιώσαμε αυτό το υπέροχο συναίσθημα για κάποιον αυτό συνεχίζει να ζει μέσα μας, συνεχίζει να υπάρχει. Ίσως όχι με την ίδια αρχική ένταση άλλα υπάρχει.
Αρνούμαστε να δώσουμε χώρο σε μια νέα αγάπη πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει αρκετός. Μα πάντα θα υπάρχει χώρος. Στην αρχή θα πιάσει μια μικρή γωνίτσα και μετά θα γεμίσει όλη μας την καρδιά.
Ας αφήσουμε επιτέλους να μας ¨πνίξει¨η αγάπη και όχι ο εγωισμός.
