Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
Αυτό το συρτάρι φράκαρε, δεν χωράει άλλα όνειρα πια. Όσο και να προσπαθείς να τα στριμώξεις αυτά ξεχύνονται από παντού. Όλα εκείνα τα όνειρα που έκανες τα στοίβαζες σε ένα συρτάρι. Διάλεξες το πιο μεγάλο συρτάρι για να το γεμίζεις και πάλι να υπάρχει χώρος να βάλεις και άλλα όνειρα. Όλα εκείνα τα όνειρα που ήταν αναπνοές, που ήταν οι ανάσες σου.
Σ’ ένα συρτάρι που ευωδίαζε εξωτικά αρώματα. Το άνοιγες και γέμιζαν τα πνευμόνια σου οξυγόνο, αύρα μαγική σε πλημμύριζε, δεν το πλησίαζε σκόρος. Σ’ εκείνο το συρτάρι έβαζες τα όνειρά σου με χαρά και με αγάπη. Θυμάσαι πως τα φρόντιζες; Τα δίπλωνες και τα τακτοποιούσες με ευλάβεια, να μην στριμώξεις κανένα, να μην τους δημιουργήσεις τσακίσεις, να είναι πάντα σαν καινούργια όπως στην αρχή.
Όνειρα δαντελένια, πλεγμένα με αραχνοΰφαντη κλωστή, χρυσά που λαμπύριζαν, γυάλινα και εύθραυστα. Κάθε μέρα έβγαζες ένα, το πρόβαρες επάνω και μπροστά στον καθρέφτη σου θαύμαζες την ομορφιά τους. Χαιρόσουν και καμάρωνες για τα όνειρά σου, και μετά πάλι πίσω στο συρτάρι. Τ’ άφησες σε μια οδυνηρή αναμονή.
Και τώρα όλα αυτά τα όνειρα έχουν στριμωχθεί τόσο άτσαλα στοιβαγμένα σε εκείνο το παλιό συρτάρι που και αυτό επίσης πάλιωσε περιμένοντας σε να χρησιμοποιήσεις τα όνειρα και να το γεμίσεις με νέα και φρέσκα. Τώρα μυρίζουν ναφθαλίνη και μούχλα, έχουν νοτίσει από βροχερές μέρες και όταν τα φοράς σε βαραίνει η υγρασία τους και σου τρυπάει τα κόκκαλα.
Εκείνα τα όνειρα τώρα τα βλέπεις με αποτροπιασμό. Καιρός λοιπόν να τα πετάξεις στην φωτιά και να τα κάψεις όλα εκείνα τα απραγματοποίητα, απαρχαιωμένα και μουχλιασμένα όνειρα. Θα πονέσεις αλλά θα δημιουργήσεις καινούργια που θα τα πραγματοποιήσεις και δεν θα τα αφήσεις να πεθαίνουν στοιβαγμένα σε ένα συρτάρι.
