Γράφει η Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου / Fairy Tales do exist!
Αναλυτική βαθμολογία
Και μου το έλεγε η μαμά μου «Αχ κορίτσι μου, δεν πειράζει… Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις!» Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δίκαιο θα είχε!
Η εποχή μας πολλές φορές μου φαντάζει με κάψουλα χρονομηχανής βγαλμένη από κάποια ταινία του Harry Potter. Στροβιλιζόμαστε ασταμάτητα, αέναα, ακούραστα, ο χρόνος κυλάει σα νεράκι, οι καταστάσεις ανεξέλεγκτα προχωρούν, οι παλμοί ολοένα και αυξάνονται!
Στα χρόνια μας λοιπόν έχουμε κορίτσια που μεγαλώνουν και γεμίζουν όνειρα και στόχους! Να είμαστε καλές μαθήτριες, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, να κάνουμε μεταπτυχιακό, να διαμορφώσουμε μια λαμπρή καριέρα, να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητες, να διατηρούμαστε περιποιημένες και όμορφες…
Και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, φτάνουμε και στα 30…! Και ξαφνικά, πρέπει να βιαστούμε! Γιατί στην εποχή μας «ο χρόνος τρέχει»! Όλοι μας το υπενθυμίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα! Να βρούμε ένα καλό παιδί, να παντρευτούμε, να νοικοκυρευτούμε, να διατηρούμε στην εντέλεια το σπίτι μας και να κάνουμε κι ένα παιδί φυσικά. Γιατί – όπως είπαμε – ο χρόνος τρέχει!
Κι αφού όλα έχουν βαδίσει στην εντέλεια βάσει σχεδίου, έχουμε γυναίκες ετών 30-35, εργαζόμενες, καριερίστες, καλές νοικοκυρές, σωστοί σύζυγοι, καλές μανάδες. Παράλληλα βέβαια, πρέπει να παραμείνουμε σωστές κόρες, πιστές φίλες, ερωτεύσιμες γυναίκες.
Κουδούνι για διάλειμμα
Μια ανάσα, το μόνο που χρειαζόμαστε νομίζω είναι μια ανάσα. Κάποτε πρέπει να αναμετρήσουμε τις δυνάμεις μας και να αναλογιστούμε τι πραγματικά λαχταράει η δική μας η ψυχή. Να φιλτράρουμε όσα μας μάθανε οι γονείς μας, το σχολείο, η κοινωνία, να εξετάσουμε τις παραμέτρους και να συνταιριάξουμε όσα ευχαριστούν τη δική μας την ψυχούλα.
Βέβαια, κρίνοντας τόσο από τον εαυτό μου, όσο και από την πληθώρα διαφορετικών τύπων γυναικών που έχω την τιμή να γνωρίζω, δεν μπορώ να πω πως ξέρω κάποια που θα επέλεγε να αφήσει έξω από τη ζωή της έστω κι έναν από τους παραπάνω τομείς. Αυτό που θα έκανε όμως η κάθε μία, είναι να αξιολογήσει με ποια σειρά θα ήθελε να πραγματώσει τα όνειρά της, με ποια ιεραρχία θα ήθελε να βελτιώνει τις επιδόσεις της, πού και σε ποιο βαθμό θα ήθελε να διοχετεύει τις ικανότητες και την ενέργειά της, και υπό ποιες συνθήκες θα ήθελε να πραγματοποιήσει τον εκάστοτε στόχο της.
Ίσως ακούγεται υπερβολικά απλοϊκό, ωστόσο αυτό το μικρό διάλειμμα διαλογισμού και επαναπροσδιορισμού της ύπαρξής μας είναι μια πολυτέλεια που δεν είναι αυτονόητη για τη γενιά μας.
Η απουσιολόγος μέσα μας
Το πάθος για όσα καταπιανόμαστε, η αγάπη και η τρυφερότητα για τους ανθρώπους που αγαπάμε, η τελειομανία για την οποία διακρινόμαστε μας κάνει να παίρνουμε βαθιά ανάσα και να συνεχίζουμε καθημερινά να δίνουμε το μέγιστο του εαυτού μας παντού.
Κι ένας αόρατος κριτής – ένας σκληρός και άκαρδος κριτής – ο ίδιος μας ο εαυτός στέκει παγερά και καλλιεργεί διαρκώς τύψεις για τις παραλείψεις και τα λάθη μας. Ποτέ, όσο κι αν είναι το μέγεθος της προσπάθειας, δε θα μένουμε ικανοποιημένες από τον εαυτό μας και πάντα θα αναζητούμε την επιβράβευση στα μάτια του γονιού, του παιδιού, του συντρόφου, της φίλης, του προϊσταμένου για την επίδοσή μας.
Ίσως θα πρέπει να μαλακώσουμε λιγάκι με τον καθρέφτη μας… Αν με ρωτάτε, το καταφέρνω αυτό μόνο τις στιγμές που συλλογίζομαι τη μητέρα μου. Όσο σκέφτομαι πόσο καλή μαμά είναι, πόσο ενδιαφέρουσα σύζυγος είναι, πόσο αξιοσέβαστη είναι στο εργασιακό της περιβάλλον, πόσο μοσχοβολούσε ανέκαθεν το σπίτι μας, πόσο οι φίλες της τρέχανε να τις παρηγορήσει όποτε αντιμετώπιζαν μια δυσκολία, πόσο το τραπέζι μας το Κυριακάτικο φιλοξενούσε ολόκληρη την οικογένεια…
Κι ενώ τα έκανε όλα αυτά, πριν φύγω από το σπίτι για να πάω στο δικό μου πια σπίτι, με κοίταξε στα μάτια και μου ζήτησε με ειλικρίνεια συγγνώμη που δεν ήταν καλή μαμά (!). Γιατί δούλευε πολύ, γιατί δεν προλάβαινε πάντα να μου φτιάξει κολατσιό για το σχολείο, γιατί μια φορά μάλωσε με τον μπαμπά μπροστά μου, γιατί έλειψε από μια σχολική γιορτή μια φορά…
Και σκέφτομαι πόσο αμείλικτος είναι ο καθρέφτης της, δεν της λέει ούτε ένα μπράβο για τα τόσα καλά και άγια που κάνει όλα αυτά τα χρόνια για’μας…
Ας κοιμίσουμε λίγο το κοριτσάκι εκείνο μέσα μας, που αν δεν έγραφε 20 έκλαιγε, γιατί το 19 δεν ήταν ποτέ αρκετό! Ας θυμηθούμε πως είναι να χαιρόμαστε με τα μικρά μπράβο και συγχαρητήρια που μας έδιναν παιδούλες γιατί απλά κολυμπήσαμε χωρίς μπρατσάκια ή κάναμε ποδήλατο χωρίς βοηθητικά ροδάκια… Ας γίνουμε λίγο πιο επιεικής, για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα και να ανταποκριθούμε σε όλους μας τους ρόλους, με αγάπη και στοργή απέναντι σε εμάς τις ίδιες.
Ας διώξουμε το αρρωστημένο άγχος που έχουμε φορτωθεί, για να ευχαριστηθούμε καλύτερα το ταξίδι για την πραγματοποίηση των ονείρων μας!