Γράφει η Αλεξάνδρα Κουντουρά / ατάκτως ερριμμένα
15 Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Παιδικού Καρκίνου. Θυμώνω πολύ, ναι και το ομολογώ γιατί όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά την ημέρα των ερωτευμένων και ξεχνούμε αυτήν την ημέρα. Την ημέρα, που παιδιά αθώα αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Δίνουν μαζί με την οικογένεια τους καθημερινούς αγώνες ενάντια στον σωματικό και ψυχικό πόνο.
Τα παιδιά που σε αυτή την τρυφερή τους ηλικία πρέπει να ξέρουν μόνο να χαμογελούν και να παίζουν αλλά εκείνα πρέπει να μάθουν και να αισθάνονται τον πόνο. Πρέπει να μάθουν ότι τα μαλλιά τους δεν θα μπορούν να τα στολίζουν με κορδέλες και να τα φτιάχνουν πλεξούδες αλλά να μάθουν να στολίζουν τα άδειο κεφαλάκι τους με σκουφάκια.
Παιδιά που το βλέμμα τους θα πρέπει να είναι γεμάτο αφέλεια, αυτή την παιδική, ενώ τώρα πια φαίνεται ο φόβος και η θλίψη τους. Παιδιά που πρέπει να ξέρουν μόνο τις φωνές του σχολείου και των συμμαθητών τους και τώρα πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν τις φωνές των ιατρών και των νοσοκόμων.
Ναι θυμώνω που όλοι μας έχουμε μάθει να θυμόμαστε αυτή την ημέρα μόνο όταν την δούμε αναρτημένη σε site ή την ακούσουμε στην τηλεόραση. Θυμώνω που μένουμε αποστασιοποιημένοι σε όλη αυτή την μάχη που δίνουν αυτά τα παιδιά.
Ας γίνουμε επιτέλους άνθρωποι με αισθήματα, ας βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του όχι μόνο σήμερα, αλλά καθημερινά. Ας είμαστε εκεί με τον νου μας, με την αγάπη μας και να στηρίξουμε όλους τους συλλόγους που δραστηριοποιούνται για αυτά τα παιδιά.
Ας αποδείξουμε επιτέλους ότι συμπάσχουμε και πολεμάμε με όποιο όπλο έχει ο καθένας ώστε αυτά τα παιδιά να ζουν την ηλικία τους, να διατηρήσουν την παιδική τους αφέλεια και να κλαίνε μόνο για το χαμένο παιχνίδι τους.